De airco doet zijn werk, het wordt een rustige koele nacht. Een ontbijtje en een douche later is het al behoorlijk warm buiten. Het lijkt erop dat we dan toch nog een zomer krijgen. De meisjes zijn druk. Ze kunnen zich geen kwartier met hetzelfde bezig houden en aangezien ik toch wat meer moet wandelen, neem ik hen mee naar de speeltuin.
Céleste fietst intussen beter en beter. Axelle is aan de luie kant dus voor alle zekerheid zet ik haar in de buggy. Ze kan zo zeuren ('kan nie, kan nie') als ze ergens geen zin meer heeft en haar dragen is momenteel geen optie.
Bovendien is de buggy een goede vervanging van mijn kruk.
Deze keer heb ik wat proviand mee en mijn boek. Na de Hongerspelen, het tweede Twilight-boek. Van gemuteerde beesten naar vampieren dus!
Vooral de schommel heeft succes, dus mama mag opdraven om Axelle erop te hijsen. Gelukkig is zus heel behulpzaam en neemt zij na een tijd de taak om te duwen over. Ik noem haar al enkele weken mijn grote helper en dat is niet gelogen. Ze helpt me in mijn vervelende kousen en lange broek, raapt dingen op en helpt haar kleine zus met van alles en nog wat.
Na een half uurtje wandelen we terug. In tussentijd is omi aan het kokkerellen geslaan. Vanavond staat er een koude pasta met tonijn op het menu. Het middagmaal beperkt zich dus tot een boterhammetje, hoewel niemand veel honger heeft door de warmte.
Na de siësta is het voor mij tijd om naar Bob te vertrekken. Gelukkig is het in zijn praktijk luchtig en fris. De flebietkousen zijn toch wel een kwelling met dit weer.
De snee van de operatie zit aan de zijkant van mijn been en de zone erachter voelt nog altijd aan als een grote blauwe plek. Zelfs als ik neerlig of zit voelt het gekneusd aan. Het valt me ook op dat Bob de zone rond het litteken vermijdt. Zijn verklaring: alle lagen onder de huid zijn ook doorgesneden en moeten genezen. Dat gaat traag en massage e.d. kunnen ervoor zorgen dat er bloedingen ontstaan. Daar zitten we dus niet op te wachten!
Het stappen gaat steeds beter maar ik moet heel bewust stappen en goed nadenken. Er zijn zoveel zaken waar ik op moet letten en de gift om twee dingen tegelijk te doen heb ik helaas niet dus ik moet er goed mijn kopje bijhouden: linkervoet licht naar buiten draaien, gelijkmatige passen nemen, goed afduwen met mijn linkervoet, ...
Bij andere oefeningen zie ik aan Bob's gezicht dat ik iets verkeerds doe. Hij legt dan op mijn aandringen uit wat ik mis doe en meestal lukt het me om het nadien foutloos opnieuw te doen.
Als ik terug thuis ben, zijn Ingrid en Chris, vriendinnen van omi en opa, er al. Ze komen op ziekenbezoek en zijn onder de indruk van de manier waarop ik wandel. Ingrid, die even thuis is van Shanghai waar ze tijdelijk woont voor het werk van manlief, heeft voor iedereen kadootjes mee! Longchamp-tassen voor de dames, het rode boekje voor opa en een tas vol verrassingen voor de kindjes. Ook de bestelde zijden sjaal voor omi die past bij haar jurk voor de trouw is er bij!
Een ijsje gaat er bij dit weer absoluut in en verder is ieder content met fris water.
Na hun bezoekje zijn even later Myriam en Stefaan Deneckere (broer van Bob de kinesist) daar voor een aperitiefje. Een glaasje bubbels en wat lekkere hapje zorgen voor een zomerse en ontspannen sfeer. Er is heel wat bij te praten en de meisjes profiteren van ons geklets om stilletjes wat langer op te blijven. Het aperitief mondt uit in een 'sitting dinner': we genieten buiten van een bordje koude pasta.
Om 22u nemen we afscheid en even later kruip bed (in een niet-gekoelde kamer deze keer, airco is deze keer voor omi). Puf Puf Puf...
Céleste fietst intussen beter en beter. Axelle is aan de luie kant dus voor alle zekerheid zet ik haar in de buggy. Ze kan zo zeuren ('kan nie, kan nie') als ze ergens geen zin meer heeft en haar dragen is momenteel geen optie.
Bovendien is de buggy een goede vervanging van mijn kruk.
Deze keer heb ik wat proviand mee en mijn boek. Na de Hongerspelen, het tweede Twilight-boek. Van gemuteerde beesten naar vampieren dus!
Vooral de schommel heeft succes, dus mama mag opdraven om Axelle erop te hijsen. Gelukkig is zus heel behulpzaam en neemt zij na een tijd de taak om te duwen over. Ik noem haar al enkele weken mijn grote helper en dat is niet gelogen. Ze helpt me in mijn vervelende kousen en lange broek, raapt dingen op en helpt haar kleine zus met van alles en nog wat.
Na een half uurtje wandelen we terug. In tussentijd is omi aan het kokkerellen geslaan. Vanavond staat er een koude pasta met tonijn op het menu. Het middagmaal beperkt zich dus tot een boterhammetje, hoewel niemand veel honger heeft door de warmte.
Na de siësta is het voor mij tijd om naar Bob te vertrekken. Gelukkig is het in zijn praktijk luchtig en fris. De flebietkousen zijn toch wel een kwelling met dit weer.
De snee van de operatie zit aan de zijkant van mijn been en de zone erachter voelt nog altijd aan als een grote blauwe plek. Zelfs als ik neerlig of zit voelt het gekneusd aan. Het valt me ook op dat Bob de zone rond het litteken vermijdt. Zijn verklaring: alle lagen onder de huid zijn ook doorgesneden en moeten genezen. Dat gaat traag en massage e.d. kunnen ervoor zorgen dat er bloedingen ontstaan. Daar zitten we dus niet op te wachten!
Het stappen gaat steeds beter maar ik moet heel bewust stappen en goed nadenken. Er zijn zoveel zaken waar ik op moet letten en de gift om twee dingen tegelijk te doen heb ik helaas niet dus ik moet er goed mijn kopje bijhouden: linkervoet licht naar buiten draaien, gelijkmatige passen nemen, goed afduwen met mijn linkervoet, ...
Bij andere oefeningen zie ik aan Bob's gezicht dat ik iets verkeerds doe. Hij legt dan op mijn aandringen uit wat ik mis doe en meestal lukt het me om het nadien foutloos opnieuw te doen.
Als ik terug thuis ben, zijn Ingrid en Chris, vriendinnen van omi en opa, er al. Ze komen op ziekenbezoek en zijn onder de indruk van de manier waarop ik wandel. Ingrid, die even thuis is van Shanghai waar ze tijdelijk woont voor het werk van manlief, heeft voor iedereen kadootjes mee! Longchamp-tassen voor de dames, het rode boekje voor opa en een tas vol verrassingen voor de kindjes. Ook de bestelde zijden sjaal voor omi die past bij haar jurk voor de trouw is er bij!
Een ijsje gaat er bij dit weer absoluut in en verder is ieder content met fris water.
Na hun bezoekje zijn even later Myriam en Stefaan Deneckere (broer van Bob de kinesist) daar voor een aperitiefje. Een glaasje bubbels en wat lekkere hapje zorgen voor een zomerse en ontspannen sfeer. Er is heel wat bij te praten en de meisjes profiteren van ons geklets om stilletjes wat langer op te blijven. Het aperitief mondt uit in een 'sitting dinner': we genieten buiten van een bordje koude pasta.
Om 22u nemen we afscheid en even later kruip bed (in een niet-gekoelde kamer deze keer, airco is deze keer voor omi). Puf Puf Puf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten