Papa is gisteren in Landegem blijven slapen na het werk, dus Céleste mocht vannacht naast mama in het waterbed slapen... aan mijn rechterkant wel te verstaan want ze kan behoorlijk tekeer gaan 's nachts.
Tanja, de kinesiste, komt 's ochtends voor de laatste keer langs. Vanaf morgen kan ik opnieuw terecht bij Bob die de voorbije weken op vakantie was. Hij is mijn Destelbergse kinesist die me intussen al meer dan 15 jaar begeleidt. Want hoewel mijn domicilie af en toe veranderde, ben ik hem altijd trouw gebleven :D.
De
meisjes zijn bijzonder druk deze ochtend en ondanks dat ik hen naar
buiten probeer te sturen, blijven ze op een meter afstand alles
gadeslaan. Axelle is nog steeds erg bezorgd en vraagt gedurig of mijn
been nog pijn doet. We werken de routine af en Tanja wenst me het allerbeste voor de verdere revalidatie. Ik beloof dat ik eens langs zal komen lopen als alles achter de rug is.
Om 10u keert de rust terug als ze met omi naar het zwembad vertrekken. De eerste indruk over Rozenbroeken was niet zo positief maar omi wil toch graag terug. Aangezien ik vanuit de cafetaria helemaal niets kan zien, besluit ik om thuis te blijven.
Ik geniet van de stilte én nog wat afleveringen Desperate Housewives. En net als ik denk dat het alweer een rustige (lees: saaie) dag wordt, rinktelt de telefoon. Die ligt in de keuken dus ik weet op voorhand dat ik niet op tijd ben en dus spring ik nog niet meteen uit bed. Als de telefoon kort daarop opnieuw rinkelt en ik vermoed dat het misschien wel dringend is, haast ik me toch maar en ben net te laat om op te nemen.... een onbekend nummer. Ze zullen wel terugbellen zeker?
Een kwartiertje later gebeurt dat inderdaad. En een noodgeval is het inderdaad!! Omi is in het zwembad gevallen en voelt zich duizelig en misselijk. De ambulance is al daar om haar naar het AZ Sint-Lucas te brengen.
Godzijdank is Mieke, de buurvrouw, thuis. Zo snel als ik kan grabbel ik een gsm en een trui bij elkaar en 'spurt' ik naar de overkant. Bij Mieke is een werkman bezig die meerijdt zodat hij met omi's wagen naar de Notaxlaan kan terugkeren.
De meisjes zitten geduldig te wachten bij iemand van het onthaal. Er wordt verteld dat omi op een glijbaan achterover is geslagen en hard met haar hoofd gebotst is. Na het aankleden van de meisjes, voelde ze zich toch niet zo goed en werd beslist om de 100 te bellen. Oef, dat klinkt niet zo erg, wellicht een ferme snee die genaaid moet worden?
We keren terug naar de Notaxlaan en intussen bel ik naar opa, die nog in de Kempen zit. Hij is de gazon aan het afrijden en heeft nog efkes werk. Aangezien het toch meer dan een uur rijden is, en we voorlopig niet zoveel meer kunnen doen dan wachten (helaas al meerdere ervaringen met 'spoed') komt hij van zodra hij klaar is.
De meisjes zijn uitgehongerd en doodmoe van het zwemmen. En ineens mag ik tonen dat mijn revalidatie al een eind is opgeschoten. Het maken van de tagliatelle met zalm lukt maar is toch inspannender dan ik had verwacht. Mijn oog valt tijdens het klaarmaken op omi's gsm. Als Mieke komt kijken of ik al meer weet, is het antwoord dus njet. Mieke zal bellen met de spoeddienst en na het middagmaal gaan kijken hoe het zit omdat ik toch niet van de deur kan.
Gelukkig eten de meisjes smakelijk hun bordje leeg en gaan ze nadien gedwee een dutje doen, Axelle in een gewoon bed aangezien dat makkelijker is dan een reisbedje!
Als ik een beetje op adem kom in mijn bed, belt omi zelf op. Een RX en scan zijn genomen maar er is nog geen resultaat. Het blijkt niet echt om een snee te gaan maar eerder om een gigantische bult. Even later bel ik ook Bjorn en Stefaan op om hen op de hoogte te brengen. Een half uur later bel ik eens naar Mieke, die zit te wachten op de spoed maar heeft omi nog niet gezien, die is naar de neuroloog. Bjorn belt intussen terug, hij heeft een halve dag verlof kunnen nemen en kan zo deze avond hier zijn.
De meisjes komen na een lange dut boven water en Mieke is intussen ook terug maar zonder nieuws. Ze heeft omi niet gesproken, die zat nog steeds bij de neuroloog. Even later is opa daar en na het aflossen van de hond, rijdt ook hij richting Sint-Lucas. Ik ga intussen met de kindjes en de hond een toertje doen. Als ik opa daarna probeer te bellen is hij op terugweg van het ziekenhuis en heeft hij omi mee.
Van een schedelbreuk blijkt gelukkig geen sprake, de schade blijft beperkt tot een enorme bult, veel hoofdpijn en een serieuze hersenschudding.
Omi kruipt dus snel onder de wol. Opa en Bjorn zorgen dat de noodzakelijke boodschappen gebeuren en na een rustige avond, kruipt iedereen in een bed (opstelling nr. ??? aangezien omi nu alleen in haar eigen bedje ligt).
De
laatste dagen lukte het zonder pijnstillers maar na een hectische
middag komen die toch weer van pas. Bij deze weet ik ook dat met ons
gezinnetje terugkeren naar Landegem voorlopig geen optie is. Tegelijkertijd merk ik ook dat niet kunnen rijden evengoed een handicap is!
En ik die dacht geen schrijfvoer meer te hebben...
Morgen mag gerust een saaie dag zijn! x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten