za 25 aug - D-day +38

Hoewel we kunnen uitslapen houdt de spierpijn me 's nachts erg bezig. Ik ben dus al vroeg op in de hoop dat wat beweging helpt. 
Na een snelle douche vertrekken Bjorn en ik richting Brugge. Hij wil graag nieuwe schoenen die ook bij het huurkostuum passen. We zijn iets voor 10u in Brugge en omdat de winkels nog niet open zijn, wandelen we eerst even over de markt - ik heb nog altijd veel bekijks met mijn kruk. Zal ik blij zijn als ik over enkele maanden gezwind zonder kan stappen.

Drie winkels later blijkt een paar cognackleurige sobere herenschoenen moeilijker te vinden dan gedacht. In veel schoenenwinkels moet er nog veel binnenkomen en het mooie paar Floris Van Bommel dat Bjorn past en goedkeurt kost helaas 180 euro... iets teveel van het goede.

We rijden dus zonder schoenen naar Oedelem terug om de meisjes op te pikken. Die zijn toch weer heel blij om ons terug te zien.
Met de ganse familie rijden we richting Gent om mama's outfit te keuren. Het weer is een beetje winderig maar het blijft gelukkig zonnig. Zowel de meisjes als Bjorn zijn helemaal akkoord dus na het afspelden (het kleedje moet nog wat versmald en ingekort worden) en betalen wandelen we naar de Kouter waar het markt is. We maken eerst nog een tussenstop in een schoenenwinkel en hieperdepiep (!), Bjorn vindt zowaar een paar mooie schoenen en nog wel in solden.

De markt blijkt FiestaEuropa te zijn. De Kouter staat vol kraampjes met  specialiteiten van verschillende Europese landen. Pasta uit Italië, truien uit Zweden, kaas uit Frankrijk.... er staat zelfs een echte gondel! Het is intussen lunchtijd dus dat komt goed uit! Een pasta diabolique voor papa, pizza voor mama en een pannenkoek voor de kindjes.Nadien wandelen we terug naar de auto en eenmaal thuis is het dutjestijd want vanavond is er de Eggenbosbbq! 
Mama kan trouwens ook een rustje gebruiken. 

Om 17u is iedereen goedgezind terug wakker en de meisjes zijn door het dolle heen als ze het springkasteel zien staan. Om 18u lopen we samen met de buren richting tent waar de jaarlijkse barbecue doorgaat, elk met een zak borden en bestek. Jammer genoeg kan niet iedereen erbij zijn maar de afwezigen hebben ongelijk :).

De Eggenbos-jeugd

De Eggenbos-meisjes (ze zijn in de meerderheid!!)

Het weer is met momenten een beetje een spelbreker maar het leuke gezelschap maakt veel goed. Allerlei onderwerpen passeren de revue, ook de stoten die onze kindjes af en toe uithalen. De engeltjes amuseren zich rot en fietsen, springen en spelen dat het een lieve lust is. Vanaf 21u verdwijnen ze één voor één in hun bedje en ook de overgebleven ouder keren één voor één huiswaarts. De plakkers sluiten het boeltje om **uur.
 

Morgen date met Evelyn, Saar & de families! Alweer een fijne dag om naar uit te kijken.


 

vrij 24 aug -D-day +37

Ook vandaag zijn de meisjes nog bij moeke en vake dus ik ben nog een dagje kinderloos. Om 10u moet ik al bij Bob zijn. Gisterenavond ging het niet zoals ik wou en aangezien ik te laat in bed zat heb ik niet veel hoop voor vandaag maar het gaat beter dan verwacht!

Na de oefensessie rij ik naar de Notaxlaan. We gaan vandaag op zoek naar een geschikt kleedje voor nonkeltjes trouw. Iedereen heeft al een tenue maar ik nog niet. Ook opa moet zich nog een kostuum laten aanmeten dus als hij arriveert vanuit de Kempen vertrekken we eerst naar de kostuumwinkel. Na veel meet- en paswerk komen we er uit. Het complete eindresultaat zullen we pas op 13 oktober zien! Het wandelen van en naar de winkel gaat zeer goed en de oudjes zijn onder de indruk dat het manken bijna niet meer zichtbaar is. 

Omi en ik trekken daarna de stad in. Via buurvrouw Marleen hebben we wat adresjes doorgekregen maar de eerste zaken die we binnenstappen hebben niet meteen wat ik zoek. Het ziet er allemaal zeer winters en weinig feestelijk uit. Na de derde winkel hangt bovendien mijn tong al op mijn tenen en heb ik honger... de volgende twee shops blijf ik dus, net als een echte vent, op de stoep staan totdat omi buiten komt en vertelt dat ze niet veel gezien heeft.
Voor we gaan eten wil ze toch nog graag even in de Xandress-winkel binnen (met de belofte dat ik gewoon op een stoel mag zitten :D).

Een donkerblauw kleedje waarmee ze even later aan komt lopen, is al meer in de richting van wat ik zoek. Eenmaal ik het aanheb blijkt het helaas niet echt een goed model voor me te zijn. De vriendelijke verkoopster komt even later met 4 andere kleedjes aanzetten. Het eerste dat ik aandoe is perfect: geen klassieke suitekledij maar een mooi aansluitend en flatterend kleedje in diepblauw dat ik nadien ook nog kan dragen. De sjaal die erbij hoort maakt het helemaal af maar mijn witte flebietkousen zitten eronder als een tang op een varken. Daar kijken we nu maar even over. Ik krijg er ook nog een paar fijne, zwarte schoenen onder mét hak. Ik heb al eens geoefend thuis maar het is opnieuw een fantastisch gevoel om er mee over en weer te lopen. 
Ik ben meer dan tevreden maar voor de zekerheid laten we het geheel opzij hangen zodat mijn ventje morgen ook zijn zegen kan komen geven.

Het is intussen 14u15 en onze buikjes grollen. Op een zonnig terras bestellen we een snackske en overpeinzen nog eens onze bijna-aankoop. Uitgeteld keren we nadien terug naar de Notaxlaan en rij ik met mijn auto terug naar huis. Hoewel ik eigenlijk echt nood heb aan de zetel, kan ik het niet laten om langs Ann-Sophie smartshopping te passeren, een outlet-suitekledij-winkel. Ik vind niets in mijn maat/naar mijn goesting dus ik keer snel terug naar huis, nu helemaal overtuigd van de outfit bij Xandress.

Voor de rest van de avond kom ik niet meer van de zetel... gewoon genieten van wat tv, een chipke, een glaasje, tot het ventje terug is en dan enthousiast vertellen over de strooptocht en het resultaat!

Morgen wordt de shopping verder gezet dus het belooft weer een drukke dag te worden!

do 23 aug - D-day +36

Hoewel de meisjes er niet zijn, is uitslapen er niet bij. Eens het ritme in je lijf zit.... Bovendien spannen mijn spieren links samen tegen de ochtend, dus blijven liggen is moeilijk.

De ochtend is er anderzijds één van een kinderloos koppel: lang ontbijten, laat douchen en voldoende relaxen. Intussen leg ik mijn pav-mappen allemaal klaar voor een namiddag overleg over het nieuwe leerplan.

Lien komt 's middags een pittaatje met véél looksaus mee-eten en rond 13u30 komen ook Lieselot en Femke er aan. Anne kan er op het laatste nippertje niet bijzijn, zij moet verder werken aan de lessenroosters. Laat ons hopen dat dat betekent dat de onze supergoed zijn!!

We zwoegen een ganse middag aan het uitpluizen van compleet nieuwe doelstellingen, zoeken linken naar wat we vroeger deden en constateren dat sommige noeste arbeid van de voorbije jaren nu nutteloos blijkt omdat het materiaal niet meer bruikbaar is. Een harde noot, dat mag ik wel zeggen. Eigen aan het vak pav zeker? 

We doen ons best om alles te lezen, doelstellingen te verdelen en ideeën voor nieuwe thema's te vinden zodat de leerlingen bereiken wat het leerplan ons opdraagt. Voor pav lijkt de simpelste opdracht om de leerlingen in huis te halen.. ze moeten eigenlijk leren hoe het is om te leven en gebruik te maken van alle diensten die iedereen regelmatig of af en toe nodig heeft.

Na het overleg spring ik in mijn auto voor een sessie bij Bob. Het gaat vandaag vrij goed, Ik ben zelf tevreden. Ik heb ook een mooi vooruitzicht: een gezellige avond bij Evelyn en dan gaat het oefenen des te beter.

Saar en Maarten zijn er ook en het kletsen gaat dus bijzonder vlot. Pieter is naar de vtm-najaarsprogrammatie-voorstelling (met bv's en alles... marketing is soms écht top!) dus Maarten moet de girls-talk af en toe doorstaan. 

Uiteindelijk keert iedereen (te laat) naar huis voor een deugddoende nachtrust. 

Drukke dag geweest vandaag en morgen om 10u al terug bij Bob.. 't Zal pieken!

woe 22 aug - D-day +35

De vorige nacht was gelukkig iets minder warm. Ik begin alleen te worstelen met het omdraaien. Af en toe heb ik de neiging om naar links over te draaien maar pal op het litteken is het toch te pijnlijk. De snee zelf ziet er behoorlijk uit maar ook al het onderhuids weefsel is doorgesneden en dat heeft nog even nodig om te herstellen.

Vandaag zijn we 5 weken ver! De naalden van de anti-flebietspuiten beginnen zich te tonen in mijn onderbuik. Het plaatsen houdt niet veel in maar het zoeken naar een plekje waar ik nog niet ben geweest wordt moeilijker. Hier en daar staan ook blauwe plekken en de prikjes beginnen te jeuken. Mijn ontzag voor suiker-patiënten wordt er alleen maar groter mee. Vanaf nu nog één week en dan is het voor mij gelukkig gedaan met spuitjes.

Het wekkertje in de vorm van een konijn wekt de meisjes om 8u. Ik vermoed dat ze langer zouden geslapen hebben als dat stomme wekkertje niet 'kukkelu' had gezegd. Tip voor later: wekker op minsten 8u30 zetten!!

Een rustig tekenmoment

Na het ontbijt met spekjes (die half verbrand zijn omdat Bjorn en ik met een confituurpotdeksel worstelen) en een douchke valt mijn oog op de onderkant van mijn kleerkast: die hoge hakken die ik vroeger zelden of nooit droeg maar voor gelegenheden wel heb, lonken. Zou het nu beter lukken om ermee te stappen? Dit is één van de vragen die ik me al voor de operatie afvroeg en waar ik héél benieuwd naar ben!
Het zijn geen stelten maar als ik ze aandoe is het verschil gigantisch. Ik moet bij het stappen niet meer mijn ganse linkerbeen opspannen. Het voelt als een blinde die kan zien. Door de herplaatsing van mijn heup hebben mijn spieren een grotere hefboom, groot genoeg om me recht te houden op hakken. Euforisch gil ik naar Bjorn en de meisjes!

Nadien probeer ik wat verder opruimwerk te doen op mijn bureau terwijl Bjorn zijn auto stofzuigt. Helaas hebben onze dochters het begrepen op elkaar ambeteren en veel tranen laten. Een vinger tussen de deur, 'ik wil die hoge hakken aan'... heeft het stomme wekkertje hen te vroeg gewekt? Ik word er gek van en steek hen uiteindelijk met fietsjes de straat op. Daarna gaat het gelukkig beter en komen ze beter overeen.

 De stoverij die ik gisteren gemaakt heb, smaakt 's middags heel lekker en daarna mogen de meisjes hun humeur bijslapen. Omi belt intussen met een uitstap-ideetje: Parkkaffee in Mariakerke. Alles goed voor mij want thuisblijven is met twee energieke dames even druk. 

Na een flinke middagdut maak ik valiesjes en kindjes klaar om te vertrekken. Het is hier één en voor en allen voor één. Céleste en Axelle weten intussen dat ze zoveel mogelijk zelf moeten doen en elkaar waar nodig moeten helpen (vnl. broek aandoen). Ik mag nog steeds niet zo diep bukken en voor broeken knielen is dus niet evident. 

Bij de tankbeurt onderweg is de scène voor ons legendarisch. De dame voor ons vindt dat ook de vloer wat mazout verdient. Haar autootje heeft geen officiële nummerplaat en kan wellicht dus niet meer dan 25km/u - bij het niet behalen van een rijbewijs hoort blijkbaar ook het niet goed kunnen tanken. Uiteindelijk zijn we sneller weg dan haar, ik heb geen zin om te ontploffen :)

Parkkaffee in Mariakerke is een ongeloofelijke aanrader. Het is er zalig zitten aan een vijver in loungezetels. Voor de kindjes zijn er schommels, een circus-initiatie, een tent om te knutselen en een grote zandbak. Voor de ouders zijn er lekker cocktails, fijn fingerfood en een heerlijk achtergrondmuziekje. Op deze geniet-plaats zien ze ons zeker nog terug! 
Alleen het geschommel in de hangmat met z'n twee loopt met een 'boem' en wat schaafwonden af als de meisjes er uit kieperen maar de tranen zijn snel gedroogd met een pannenkoek en popcorn.

Lekker genieten in Parkkaffee

Even een pannenkoek bestellen

Twee angstaanjagende prinsessen

Bij thuiskomst heten we eerst onze buren een 'warm' welkom. Zij hebben het bijzonder koud na een terugkeer uit de Dordogne! Even later zijn moeke en vake daar, de meisjes gaan voor twee dagen logeren. 

De rustige avond passeert bijzonder snel en ik kijk uit naar het uitslapen morgen!!

Slaap lekker x

di 21 aug - D-day +34

Nu we terug thuis wonen is het ritme toch wel anders. Na een slapeloze nacht door spierpijn achteraan in mijn dij en in mijn kuit (niet moeilijk als je zou weten hoe hard ik alweer gerend heb in mijn dromen!) heb ik weinig geslapen. Bovendien was het bloedheet in de kamer. Naast de goede zorgen van omi is de airco toch ook wel iets wat we missen!

Na de late oefensessie van gisteren moet ik er sowieso vroeg uit want Bob verwacht me al om 8u30. Aangezien het toch een half uurtje rijden is zit ik al vroeg in de auto. De meeste oefeningen gaan mijns inziens vrij goed. Bob omschrijft me halverwege als iemand met teveel temperament die de grenzen graag aftast. Hoewel ik denk dat dat de revalidatie extra vooruit helpt, is dat eigenlijk risicovol. Als ik dus denk, nog een klein stukje verder, moet ik eigenlijk zeker stoppen.

Eenmaal thuis zijn de meisjes gewassen en aangekleed. Bjorn heeft mijn boodschappenlijstje aangevuld en vertrekt naar de winkel terwijl ik met de meisjes een wandelingetje maak naar Baloe, de kinderopvang op 200m waar C&A allebei geweest zijn. Anja is blij verrast me te zien en Axelle is vooral fier dat ze zelf tot daar gefietst is. Tegen dat we terug thuis zijn hangt mijn tong op mijn tenen. Ik probeer er bewust op te letten dat ik mijn linkervoet licht naar buiten draai zodat mijn linkerknie niet naar binnen slaat. Die te korte adductoren blijven mij parten spelen. Laat ons hopen dat die aftandse spieren nog te recupereren zijn maar na bijna 5 weken begin ik soms te wanhopen. 

Ik moet me ook heel bewust afduwen met mijn linkervoet. Met de rechter gaat dat allemaal vanzelf maar die linker doet dat dus niet vanzelf.

Céleste is helemaal in de wolken dat de auto van haar vriendinnetje Lisa opnieuw op de oprit staat, die zijn terug van vakantie!!

Ze kan niet wachten om haar een dikke welkomstknuffel te gaan geven. Axelle helpt intussen papa met eten maken en de tafel dekken (ze doet niet liever dan helpen) en ik pleeg menig telefoon om een vakvergadering pav vast te leggen donderdag met de collega's van de derde graad. Lang leve nieuwe leerplannen!

En hoewel ik niet start op 1 september wil ik als vakverantwoordelijke er wel voor zorgen dat we zicht hebben op het nieuwe schooljaar, iets wat ik moeilijk aan een interimaris kan vragen.

Om 11u stuurt Bjorn me uit om Céleste terug te halen maar natuurlijk is het weerzien met de mama van Lisa, Mieke, ook niet op twee minuten af te handelen. Na veel geklets fluit Bjorn me van de andere kant van de straat tot de orde, wie Bjorn kent weet dat hij héél luid kan fluiten :). 

We genieten van een lekkere macaroni en daarna is het tijd voor een klein dutje. Ik probeer, zoals gevraagd, rust te nemen op de zetel maar dat is echt moeilijk!

Als iedereen wakker is, voyageren de meisjes van ons huis naar Lisa's huis en omgekeerd. Ook buurvrouw Evelyn krijgt een nieuwsgierig bezoekje. Ik krijg Axelle niet uitgelegd dat ze nog 13 keer moet slapen vooraleer ze naar school mag, voor haar is alles 'straks'. Dat één van de juffen naast de deur woont maakt het alleen maar spannender!

Intussen maak ik werk van het opruimen van mijn bureau, prepareren van de stoverij voor morgen en de afwas. Na al dat geruim ben ik toe aan de zetel. Zoals al eerder gezegd: mijn conditie is nog absoluut niet wat het moet zijn. Binnenhuis gebruik ik ook geen kruk en dat wreekt zich na een tijd. Als de kindjes dus naar bed moeten is mijn pijp een beetje uit en kan ik soms maar weinig verdragen, vooral als ze elkaar dan ambeteren. Gelukkig vallen ze snel ik slaap en hoef ik niet meer naar boven. Dat verdient morgen toch een dikke duim!

Mijn blog ligt helemaal achter dus ik probeer bij te schrijven, maar dan bots ik op Koppen waar het over de jonge Tobias die tegen een agressieve kanker vecht en dan prijs ik me alweer gelukkig... Relativeren, relativeren, relativeren.

maa 20 aug - D-day +33

De ochtend start te vroeg (ik val in herhaling zeker?). Nu Bjorn de late heeft, is het 's avonds moeilijker om in ons bed te kruipen maar daar houden de meisjes minder rekening mee. Om 7u15 is Axelle paraat. Na een lui ontbijt (met een gevecht over wie de muizenstrontjes mag op tafel zetten - ik vermoed dat ze hier over een aantal jaar niet meer over zullen zeuren :D) lonkt de zon en de straat. 

De verkleedkoffer wordt boven gehaald en ik trek naar boven om de kleding uit de koffers in de kleerkasten te hangen. Af en toe steek ik mijn hoofd uit het raam en moet ik mijn lach inhouden. Rune verandert in Josje van K3, Céleste in een soort Madonna, Noor sukkelt met het Megamindypak en Axelle heeft een prinsessenkroon ondersteboven aan. Ze amuseren zich kostelijk en de mama's (die af en toe foto's nemen) ook!

Het uitpakken en ordenen van al het vergaarde in Destelbergen lijkt eeuwig te duren.

Na de middagrust is het tijd om richting Destelbergen te vertrekken voor een half uurtje zweten bij Bob. De meisjes blijven intusseen even bij omi (hoewel ik moet beloven dat ze deze keer niet blijven slapen, home sweet home?). Blijkbaar ben ik één van de weinigen die de afspraak correct nakom. De warmte zorgt ervoor dat heel wat patiënten hun afspraak verkeerd onthouden hebben of vergeten zijn. 

Het gaat ook niet zoals ik wil. Ik heb alweer last van stroeve punten in 'het systeem' die ervoor zorgen dat mijn inspanningen niet opbrengen. Ik blijf door de ingreep beperkt in oefeningen. Ik krijg het ook moeilijk om mij te houden aan verboden bewegingen (zoals het kruisen van mijn benen). Het overdreven draaien van mijn linkervoet naar binnen is ook uit den boze. Het voelt alleen niet pijnlijk aan en dat maakt het absoluut gevaarlijk. Een plotse luxatie is een enorm risico! Geen grenzen aftasten dus!

Eenmaal thuis en na een lange telefoon met Lien is het etenstijd. Voor de eerste maal met mijn meisjes alleen aan tafel, het is wennen. Door de situatie van de voorbije maanden zijn ze al bijzonder zelfstandig, maar ik leer hen ook nu meer en meer te helpen met afruimen. Na de afwas voel ik dat de inspanningen genoeg zijn geweest. Hun zwarte snoeten en voeten worden in de douche goed geschrobd en dan kruipen ze moe maar voldaan in bed.

Ze beloven plechtig dat ze stil zullen zijn en ik beloof hen dat ze een verrassing krijgen morgen als ik niet meer naar boven moet komen. De trappen zijn me er min of meer te veel aan vandaag.

Helaas moet ik een half uurtje later bijna naar boven sprinten als de meisjes beginnen te gillen. Eenmaal boven en ik intussen denk dat er een moord aan de gang is, blijkt dat ze 'ingebeeld' gemiauw gehoord hebben. Ik kan er niet om lachen en probeer hen dat ook duidelijk te maken. Ze snappen het blijkbaar en nadien wordt het gelukkig stil. 

Als Bjorn thuis komt, kletsen we nog wat bij terwijl we door de komkommertijd van de tv zappen. Zal ik blij zijn als het tv-seizoen van start gaat!

Slaapwel xx

zo 19 aug - D-day +32

De airco doet perfect zijn werk maar mijn lieve dochter zorgt deze keer voor een woelige  nacht. Ze stampt lustig in het rond en omdat ik aan de rechterkant van het bed lig, draait mijn verdedigingsmechanisme op volle toeren uit schrik dat ze in één van haar karate-moves mijn linkerheup zal mee hebben.

Na een laatste ontbijt met spek, eitjes, koffiekoeken en toast, le moment suprème... Definitief verhuizen! Mijn auto is niet groot genoeg dus ook opa's auto wordt nog een keer vol geladen (fietjes, matras die op het ziekenhuisbed lag, boeken, dvd's, speelgoed, laatste kleren... dat een mens op een maand zoveel kan vergaren!) en dan kunnen we vertrekken.

Tot mijn verbazing is de tafel in de living helemaal leeg. Die heb ik nochtans bijna bomvol achtergelaten met valiezen en wasmanden gisteren. Bjorn is blijkbaar al vroeg aan de slag gegaan en is intussen bezig met de voorbereidingen van een barbecuetje vanavond. 
Ik start met het uitpakken en bedenk dat het inpakken een stuk sneller ging! 
 
Het is inmiddels al behoorlijk warm dus het zwembad wordt bovengehaald. De kindjes zijn door het dolle heen en hoewel ze deze ochtend allebei een slecht humeur hadden, zijn ze zichtbaar blij dat ze terug thuis zijn. Ik ruim buiten nog wat op en zorg voor een gezellige hoek waar de tuintafel komt te staan. Daarna is het 100% genieten van de spelende kindjes, een fris drankje en mijn kruiswoordpuzzels. Het is zo warm dat ik af en toe zelf een emmertje water over mijn hoofd giet, die kousen zijn echt moordend.

Na de siësta komt de sportieve familie Tamsyn aangefietst! Zelfs Ilias, die iets ouder is dan Céleste heeft het ritje vanuit Aalter helemaal zelf gefietst.
De jongens springen in hun zwembroek en het uiteinde van de glijbaan wordt in het zwembad gezet zodat er naar hartenlust gegleden en gezwommen kan worden. Ook de ouders krijgen af en toe een douche (maar vinden dat niet zo erg). Het goed plaatsten van de parasol is weer geen sinecure. 

De vakanties worden uitgebreid verteld en ook de nakende 30e verjaardag van Valerie en het daaraan gekoppelde (wilde?) feestje komt aan bod. Een gepast cadeautje verzinnen voor deze heugelijke gebeurtenis zal nog een ander paar mouwen zijn.  :)

Als de familie Tamsyn om 18u opnieuw op de fiets springt richting Aalter, belt omi dat ze toch niet komt mee-eten. We maken er dus een gezellige avond met ons vieren van en eten ons buikje rond! We zijn perfect verzorgd/ontvangen in Destelbergen maar het voelt toch wel heerlijk aan om terug thuis te zijn!

Ik heb de meisjes de keuze gelaten om nog een paar dagen naar omi te gaan of thuis te blijven maar ze blijven het liefste thuis in Landegem want ook de vriendjes uit de straat hebben ze gemist! Morgenmiddag sta ik er dus voor het eerst alleen voor... hopelijk valt dat mee!
 

za 18 aug - D-day +31

Na een warme nacht volgt één van de warmste dagen van het jaar. Bjorn is gisteren niet naar Destelbergen gekomen want die heeft een drukke dag voor de boeg. Eerst is er rugschool want door de late shift kan hij niet meer op woensdagavond naar het ziekenhuis. Daarna vertrekken ze met een hoop vrienden naar Oostende voor de vrijgezellendag van Bart De Bel. Ze zullen zweten!

De voorbije week heb ik nagedacht over de terugkeer naar Landegem (ik begin onze thuis te missen) maar de grootste hinderpaal is het autorijden. Ik wil naar Bob blijven gaan voor de revalidatie dus ik moet naar Destelbergen kunnen rijden. Ik ben dan wel 3 kwartier onderweg voor een half uurtje sport maar ik heb veel vertrouwen in hem dus is het de moeite om over en weer te blijven rijden. 

Intussen kan ik wel goed met omi's auto rijden (automatische versnelling, linkerbeen dus niet van doen), maar ik heb nog niet met mijn wagen kunnen proberen. Omi heeft een beetje schrik dat ik iets zou tegenkomen maar als het niet zou lukken met mijn eigen voiture, ziet ze een tijdelijke ruil wel zitten.

Nu ik mijn eigen stal ruik, begin ik na een stevig ontbijt dus met inpakken. De kinderkleren gaan in een grote eastpak-reistas maar ik laat voor de komende dagen nog wat kleren achter. Eventueel blijven de kindjes de eerste dagen nog hier zodat ik op mijn plooi kan komen thuis. Daarna volgt mijn kleerkast en beetje bij beetje, verzamel ik een heleboel bovenaan de trap. 

Opa haalt alles naar beneden en laadt zoveel mogelijk in zijn auto. De meisjes willen heel graag mee dus tussen alle valiezen kruipen ze op de achterbank.

Het voelt heel raar om precies één maand na de operatie zowel fysiek als psychisch als iemand nieuw over de drempel te stappen. Het is een beetje kil en 'niet geleefd'. Opa laadt de auto uit en terwijl doe ik een toertje met de auto in het dorp. En alweer kom ik een combi tegen! Dat is al de 5e sedert we in Destelbergen vertrokken zijn! Ze zijn precies allemaal van dienst vandaag!

Het rondrijden is wat onwennig maar lukt prima. Ik ben er klaar voor!

Vanavond mogen we gaan barbecueën bij Evelyn dus we blijven nog voor één nachtje in Destelbergen.

Opa vertrekt terug naar Destelbergen en ik begin al een beetje uit te pakken. Na een tussenstop in de supermarkt rijden we ook terug. Na de siësta van de meisjes wordt er duchtig met water gespeeld en de verfrissing van het water op mijn 'hotpants' doet deugd!

Ik ga nog wat boodschappen doen in de Colruyt voor de barbecue van vanavond en ben zowaar getuige van een diefstal Een man met een bomvolle zak onder zijn arm, kruipt over de ketting en als een winkelbediende hem aanspreekt zet hij het op een lopen. Ze lopen er nog met twee achterna maar tevergeefs...

Rond 17u vertrek ik met de meisjes naar Evelyn en Pieter en ook daar genieten we verder van waterpret en verfrissende drankjes. Maaike, Rob en Zita arriveren even later ook. Het wordt een heerlijke avond en als de kindjes uitgeteld in de zetel naar een filmpje zitten te kijken, bel ik opa die hen komt oppikken.

Maarten, die sedert deze ochtend terug is van 14 dagen Frankrijk met de familie, komt ook een glaasje meedrinken maar om 23u krijg ik telefoon dat Céleste niet wil slapen zolang ik er niet ben. Ik vertrek dus maar meteen naar huis en kruip in de frisse airco-kamer naast haar, intussen is ze toch in slaap gevallen.

Morgen verhuisdag!!

vrij 17 aug - D-day +30

De airco doet zijn werk, het wordt een rustige koele nacht. Een ontbijtje en een douche later is het al behoorlijk warm buiten. Het lijkt erop dat we dan toch nog een zomer krijgen. De meisjes zijn druk. Ze kunnen zich geen kwartier met hetzelfde bezig houden en aangezien ik toch wat meer moet wandelen, neem ik hen mee naar de speeltuin.

Céleste fietst intussen beter en beter. Axelle is aan de luie kant dus voor alle zekerheid zet ik haar in de buggy. Ze kan zo zeuren ('kan nie, kan nie') als ze ergens geen zin meer heeft en haar dragen is momenteel geen optie.
Bovendien is de buggy een goede vervanging van mijn kruk.

Deze keer heb ik wat proviand mee en mijn boek. Na de Hongerspelen, het tweede Twilight-boek. Van gemuteerde beesten naar vampieren dus!
Vooral de schommel heeft succes, dus mama mag opdraven om Axelle erop te hijsen. Gelukkig is zus heel behulpzaam en neemt zij na een tijd de taak om te duwen over. Ik noem haar al enkele weken mijn grote helper en dat is niet gelogen. Ze helpt me in mijn vervelende kousen en lange broek, raapt dingen op en helpt haar kleine zus met van alles en nog wat.
Na een half uurtje wandelen we terug. In tussentijd is omi aan het kokkerellen geslaan. Vanavond staat er een koude pasta met tonijn op het menu. Het middagmaal beperkt zich dus tot een boterhammetje, hoewel niemand veel honger heeft door de warmte.

Na de siësta is het voor mij tijd om naar Bob te vertrekken. Gelukkig is het in zijn praktijk luchtig en fris. De flebietkousen zijn toch wel een kwelling met dit weer.
De snee van de operatie zit aan de zijkant van mijn been en de zone erachter voelt nog altijd aan als een grote blauwe plek. Zelfs als ik neerlig of zit voelt het gekneusd aan. Het valt me ook op dat Bob de zone rond het litteken vermijdt. Zijn verklaring: alle lagen onder de huid zijn ook doorgesneden en moeten genezen. Dat gaat traag en massage e.d. kunnen ervoor zorgen dat er bloedingen ontstaan. Daar zitten we dus niet op te wachten!

Het stappen gaat steeds beter maar ik moet heel bewust stappen en goed nadenken. Er zijn zoveel zaken waar ik op moet letten en de gift om twee dingen tegelijk te doen heb ik helaas niet dus ik moet er goed mijn kopje bijhouden: linkervoet licht naar buiten draaien, gelijkmatige passen nemen, goed afduwen met mijn linkervoet, ...
Bij andere oefeningen zie ik aan Bob's gezicht dat ik iets verkeerds doe. Hij legt dan op mijn aandringen uit wat ik mis doe en meestal lukt het me om het nadien foutloos opnieuw te doen.

Als ik terug thuis ben, zijn Ingrid en Chris, vriendinnen van omi en opa, er al.  Ze komen op ziekenbezoek en zijn onder de indruk van de manier waarop ik wandel. Ingrid, die even thuis is van Shanghai waar ze tijdelijk woont voor het werk van manlief, heeft voor iedereen kadootjes mee! Longchamp-tassen voor de dames, het rode boekje voor opa en een tas vol verrassingen voor de kindjes. Ook de bestelde zijden sjaal voor omi die past bij haar jurk voor de trouw is er bij!
Een ijsje gaat er bij dit weer absoluut in en verder is ieder content met fris water.

Na hun bezoekje zijn even later Myriam en Stefaan Deneckere (broer van Bob de kinesist) daar voor een aperitiefje. Een glaasje bubbels en wat lekkere hapje zorgen voor een zomerse en ontspannen sfeer. Er is heel wat bij te praten en de meisjes profiteren van ons geklets om stilletjes wat langer op te blijven. Het aperitief mondt uit in een 'sitting dinner': we genieten buiten van een bordje koude pasta.

Om 22u nemen we afscheid en even later kruip bed (in een niet-gekoelde kamer deze keer, airco is deze keer voor omi). Puf Puf Puf...

do 16 aug - D-day +29

Intussen zijn we 4 weken na de operatie... met momenten heb ik heb gevoel dat het goed gaat, andere momenten vind ik dat ik nog altijd even ver sta dan enkele weken geleden.

De meisjes hebben voor het eerst samen in een dubbel bed geslapen maar dat betekent ook dat ze vroeg wakker zijn. Na een ontbijtje mogen ze allebei eens flink onder de douche. Ze hebben een aangeboren hekel aan schoenen en hun voeten zien er soms heel zwart uit. Tijd dus voor een grondige wasbeurt door mama en papa. Het lukt me wel steeds beter om voor hen te zorgen. Ik vind ook hier weer trucjes om hen van kop tot teen te wassen, zonder echt te bukken. Als ik volgende week richting Landegem wil verhuizen, is het nodig om op alle vlakken initiatief te nemen.

Papa vertrekt al vroeg naar Landegem omdat hij schrik heeft van de files richting kust. Maar eerst wil ik eens oefenen om auto te rijden. In het revalidatieboekje staat dat dat kan, 4 tot 6 weken na ontslag, mits je de volledige controle over het geopereerde been terug hebt. 

Maandag zal het 4 weken zijn dus ik wil alvast eens oefenen. Het is moeilijk uit te maken wat 'volledige controle' betekent. Ik stap vandaag heel weinig met mijn kruk. Ik ga de trap op en af zonder kruk en doe daarbij mijn best om zoveel mogelijk spieren in mijn linkerbeen aan te spreken. Ik voel dat dat steeds beter lukt.

Het autorijden voelt toch wat vreemd aan. Het induwen van de koppeling vergt behoorlijk wat kracht en ik moet erop letten dat de hoek tussen bovenbeen en romp niet te klein wordt. Misschien is het wel een idee om de eerste weken van auto te wisselen met omi? Zij rijdt met een automatische versnellingsbak en dat lijkt me toch een stuk makkelijker. 

De meisjes picknicken 's middags buiten en daarna is het tijd om bij te slapen van de voorbije dagen. Lisa-Maria komt rond 14u30 al eens piepen maar Céleste slaapt nog. Hoewel mijn oudste meisje al 5 is kan ze af en toe een middagdut nog goed gebruiken. 

Als iedereen terug wakker is, trekken we nog eens naar de speeltuin achter het gemeentehuis. Mijn les van gisteren over de lange broek is niet blijven hangen dus daar zit ik weer te puffen op het terras met mijn jeans aan. De smoothie smaakt wel verrukkelijk. De meisjes leven zich helemaal uit en keren na een paar uur uitgeput terug naar huis. Ik rij met omi's auto terug en hoewel het ook wat onwennig is en ik schrik heb om iets mis te doen gaat het toch vrij vlot.

De warme avond passeert opnieuw gemoedelijk, we eten overschotjes van de voorbije dagen. Ondanks het warme weer staat er nog een halfuurtje zweten op het programma bij Bob. De oefeningen lukken alweer niet zoals ik zou willen. Ik heb teveel last van spierpijn en mijn adductoren zijn zo verkort dat mijn linkerknie nog steeds erg naar binnen slaat.

Maaike komt me oppikken want Evelyn verwacht ons voor een drankje.... alleen is Evelyn dat zelf vergeten en kletsen Maaike en ik dan maar even bij op haar stoep. Evelyn komt even later toe en we genieten op haar terras van een fris glas en een goeie babbel.

Bij thuiskomst overleg ik nog wat met opa over de terugkeer dit weekend. Ik heb voor mezelf wel uitgemaakt dat mijn conditie goed genoeg is om terug naar huis te keren. We hebben intussen heel wat vergaard in Destelbergen dus de verhuis moet een beetje gepland worden. We komen er niet helemaal uit en voor de verandering is er nog eens een beddenwissel gebeurd. Céleste ligt alleen in het waterbed en daar is ook een airconditioned plaatsje voor mij gereserveerd.

Slaapwel!

woe 15 augustus - D-day +28

Dankzij tanti en nonkel kunnen we ook vandaag weer wat langer slapen dan gewoonlijk. Rond 10h rijdt de Stoelpunt-cammionette op de oprit, de meisjes hebben ook vooraan mogen zitten! Ze zijn overenthousiast en hebben zelfs kadootjes mee. Axelle krijgt amper verteld wat ze allemaal beleefd hebben omdat ze zo opgewonden is. Nonkel en tanti maken vandaag een fietstocht met Tim en Sara. Blijkbaar vinden zij het nog niet warm genoeg :).

Als ze vertrekken is Céleste heel erg ongelukkig en de tranen lopen over haar wangen van de heimwee. Een trekje dat ze van haar mama heeft.

Axelle heeft daar minder last van en is al snel in de weer met het speelgoed. 

En dan volgt een eindeloze discussie over het eten. Aangezien vandaag een feestdag is (gelukkig moederkesdag voor alle mama's van over de Schelde!) zijn de winkels enkel in de voormiddag open. Ik heb zin in mosselen maar Bjorn komt van een kale trip terug, geen mosselen in de Carrefour. Ook opa probeert nog in de Delhaize maar ook daar geen mosselen. Het onderwerp wordt even aan de kant geschoven tijdens de lunch, misschien valt er nog wel een idee uit de lucht, later op de dag.

Het is vandaag héél warm dus het idee van Evelyn, Pieter en Otis om een boottochtje te maken op het Donkmeer lijkt ons prima. De meisjes slaan voor één keer een dutje over en rond 14u30 vinden we er nog net een parkeerplaats. Het is er bijzonder druk! Op het marktje kunnen we het niet laten om een zakje snoep te kopen (we moeten toch proviand hebben in de boot hé?) en gelukkig vinden we even later een tafeltje op een terras. Ik heb ervoor gekozen om een lange broek aan te doen zodat de lelijke kousen niet zichtbaar zijn maar die ijdelheid beklaag ik me nu ik voel hoe heet het is. Een uurtje later krijg ik bericht dat Otisje ziek is wakker geworden en Evelyn en Pieter noodgedwongen thuis moeten blijven.

Dan maar een bootje met ons vieren.. alleen hebben heel veel mensen hetzelfde idee en de wachttijd loopt op. We beslissen dus om terug huiswaarts te keren en daar wat schaduw te zoeken. Het wandelingetje van het meer naar de auto is zelfs met een kruk lastig genoeg.

We genieten onder de notenboom van een aperitiefje en om, opa en de meisjes spelen tikkertje.

Omi heeft het mosselprobleem opgelost en gezorgd voor scampi's en kip met frietjes. Het smaakt voortreffelijk! De avond verloopt verder heel rustig met wat tv-kijken, een boekje lezen, bijbloggen en luieren. Een doos vol oude kaartjes en foto's wordt boven gehaald en alles sorteren is iets wat ik maar al te graag doe. Zo kom ik communiekaartjes tegen en briefjes à la "liefste mama, ik zie jou heel graag", geschreven toen ik een jaar of 7 was.

Als het bedtijd is, wordt er alweer een nieuwe slaap-strategie uitgedokterd.

Er zijn vier kamers: 1 met een reisbedje en 3 met plaats voor twee.

Helaas moeten omi en opa geïsoleerd slapen want niemand houdt het bij hen uit door hun gesnurk. Twee kamers hebben airco dus die zijn bij deze temperaturen zeer gegeerd. Omdat de meisjes bij nonkel samen hebben geslapen, mogen ze in de koele logeerkamer in het dubbel bed slapen. Bjorn en ik liggen in Stefaans oude kamer en omi ligt in het waterbed. Er rest opa dus enkel nog plaats in het ziekenhuisbed beneden maar erg vindt hij dat niet aangezien hij hier geen rugpijn in krijgt.

Wie weet hoe de kamerverdeling er morgen uitziet!

di 14 augustus - D-day +27

Vannacht was niet de beste nacht.... snurken is helaas een algeheel probleem ten huize Geens. Zonder erover uit te wijden wordt mijn nachtrust dus af en toe verstoord.

De meisjes zijn er niet zodat we een uurtje langer kunnen slapen dan gewoonlijk. Na een douche en een heerlijk ontbijt (spek met eitjes) is Ellen daar. Mijn oproep van vorige week aan vriendinnen om een uitje is niet onbeantwoord gebleven. Vandaag gaan we met z'n drieën shoppen in Gent (lees: veel terrasjes doen). Mijn parkeerkaart ligt bij Bjorn in de auto dus rijden we een parking binnen vlakbij de Veldstraat zodat ik maar een minimaal aantal stappen hoef te zetten.

Op de Korenmarkt staat Anne al te wachten en als we geld hebben afgehaald is het tijd voor een eerste terrasje. Het is superrustig en for old time's sake zetten we ons op het terras van het Damberd. We kletsen bij tot onze drankjes op zijn en er een hongertje komt opzetten. Door mijn late en volumineuze ontbijt is dat bij mij echter minder groot dus ik kan het niet laten om in de Veldstraat een paar winkeltjes binnen te stappen. Vooral oorbellen, kettinkjes en sjaaltjes zijn niet veilig! Ik vind bovendien een juwelenrekje om alles aan op te hangen.

We lunchen in CaféRené. Er is nog net één tafeltje vrij buiten en het is intussen serieus warm geworden. Met die lelijke kousen aan is een rokje of kleedje niet echt een zicht dus de combinatie met een lange broek maakt dat mijn benen bijna wegsmelten. We eten ons buikje meer dan rond (voor weinig geld). Alleen het gekwetter van onze buurvrouw tegen haar moeder had achterwege mogen blijven. We kunnen de ganse conversatie luid en duidelijk verstaan en horen op de duur onszelf niet meer. In het gesprek komt aan bod dat ze leerkracht zal zijn volgend schooljaar. Wel nu, het stemvolume heeft ze alleszins al. Nu te hopen dat haar studenten haar irritante gekwetter ook kunnen smaken.

Om 14u is het voor Anne tijd om huiswaarts te keren. Ze vertrekt deze nacht naar het zuiden met haar twee mannen en er moet nog van alles ingepakt worden. Ellen en ik keren terug naar de Veldstraat. Het idee om wat boetieks te doen op zoek naar een geschikt kleedje voor de trouw laat ik varen, ik zie het nog niet zitten om teveel kilometers af te leggen. We blijven dus maar wat in de ketenwinkels snuisteren op zoek naar een nieuwe portemaree (benaming van Axelle) en een nieuw geurtje. Dat vinden we niet (ik val achterover van de prijzen van parfum!) maar Ellens oog valt wel op een nieuw horloge en in de Vero Moda krijgen we meermaals onder onze voeten omdat we in één kotje kruipen. Ik weet niet wat de winkeljuffrouw denkt dat we aan het doen zijn maar we voelen ons alleszins weer helemaal puber. Ellen doet er nog een schepje bovenop als ze een body-hemdje express over haar jeansbroek probeert dicht te knopen. Hilariteit allom!Het passen is bij mij beperkt tot bovenkanten want aangezien ik niet mag bukken lukt het niet om een broek aan te passen.

Uiteindelijk keer ik huiswaarts met een nieuw winterkleedje, een hemdje en een riem. 

Als we buiten komen is het tijd om te vertrekken. Ik moet om 16u30 bij Bob zijn en Ellen zet me tijdig af. 't Is weer met een bang hartje want bij mijn belofte om het rustiger aan te doen gisteren vergat ik de shoppingdate van vandaag... laat ons hopen dat die inspanningen zich niet wreken. Ik haal opgelucht adem als ik voel dat de schade beperkt is. De oefeningen op de tafel lukken veel beter. Soms slaakt Bob een 'oei oei oei, wat is dat nog slappekes'-zucht als hij één of andere spier probeert te stimuleren. Door 2 jaar met pijn rond te lopen heb ik ervoor gezorgd dat ik mijn linkerbeen steeds meer ging ontlasten. Ik heb er dus deels zelf voor gezorgd dat sommige spiergroepen tot niets herleid zijn. Het stappen gaat anderzijds heel goed. Zelfs het op mijn tenen lopen lukt weer een stuk beter. Een filmpje dringt zich op want als ik het thuis demonstreer is de algemene uitspraak: 'amai!' De hogehakkendroom komt elke dag een beetje dichterbij!

Veel meer dan uitrusten zit er voor de rest van de avond niet meer in. Bjorn komt laat op de avond thuis van het werk en niet veel later is het bedtijd. Helaas, door het superspannende tweede boek van de Twilight-reeks val ik pas laat in slaap.

Morgen is écht rustdag! Beloofd! :D

ma 13 augustus - D-day +26

Na een kort ontbijt pakken we opnieuw in om richting Destelbergen te verhuizen. De meisjes leven zich nog even uit op straat en nemen dan, met spijt in het hart, afscheid van Landegem. De auto is tot de nok gevuld nu er twee fietsen moe moeten!

De E40 staat helemaal in file richting Brussel dus noodgedwongen nemen we de binnenring. Aangezien het druk is op de weg, is Bjorn snel terug weg nadat hij ons heeft afgezet. Het is opnieuw girls only aangezien opa nog in de Kempen zit en dat zorgt voor een technisch probleem:

Céleste mag om 13u30 naar de huisarts om de hardnekkige waterwratjes uit haar elleboog te laten lepelen, ik moet om 14u bij Bob zijn en Axelle is eigenlijk zo moe dat ze in bed zou moeten. Verschillende scenario's worden overwogen maar telkens komen we op hetzelfde neer: één auto en maar één chauffeur maken het bijzonder moeilijk. Net op het moment dat we het opgeven belt opa dat hij onderweg is naar Destelbergen. Probleem opgelost! 

Een uur voor de afspraak smeer ik Céleste's arm in met een verdovende crème. Axelle is intussen in dromenland in tanti's bed (wat is ze trots dat ze in het grote bed mag slapen waar tanti anders in ligt!) en omdat de crème veel jeuk veroorzaakt mag mijn grote meid nog even tv kijken... kiest ze toch wel niet voor 'Barbie en de prinsessenschool' zeker?? (nvdr. dit is minstens de 10e keer dat ze deze film ziet!) 

Omi en Céleste vertrekken na een uurtje naar de huisarts maar 't is vooral mama die een bang hartje heeft. Dat uitlepelen zou niet zo aangenaam zijn dus ik vrees voor krokodillentranen.

Net op het moment dat opa en ik naar Bob willen vertrekken, zijn ze echter al terug! Mijn flinke grote meid heeft geen traan gelaten! Zelfs de dokter was onder de indruk want 21 wratjes is toch een heleboel en blijkbaar kwam er nogal veel bloed aan te pas. Nu omi terug is, wil ze graag eens mee naar naar de kinesist om te zien welke technieken die allemaal gebruikt.

Helaas gaat het niet allemaal zoals ik zou willen en onrechtstreeks krijg ik een standje als ik toegeef dat dit weekend wat drukker is geweest dan anders. Bij een stretchoefening van mijn kuiten (vooral de linkse is duidelijk nog veel te kort) heb ik zo'n last van mijn knie dat ik de oefening niet eens kan uitvoeren. De goesting om meer te doen is groter dan de mogelijkheden die mijn nieuwe heup mij bieden en dat wreekt zich... niet zozeer door pijn in mijn heup maar door overbelasting op andere punten.

Ik beloof dan ook plechtig om meer rust te nemen. 

Als we terug zijn, voel ik de inspanningen van het voorbije weekend. Veel meer dan rust nemen op het ziekenhuisbed zit er dan ook niet in. Céleste heeft heel weinig last van haar 'ingreepje' en gaat dus maar al te graag naar Lisa-Maria spelen. 's Namiddags komt Carine Verthé op bezoek met een héérlijke taart van bakkerij Arnoudt en daar hoort natuurlijk een ouderwetse koffieklets bij!

Tegen de avond komen ook tanti en nonkel aan die nog eens langs zijn geweest in de kostuumwinkel. Bij een lekkere spaghetti op het terras zijn vooral het neerhalen van de basketpaal en de details rond het nakende huwelijk het gespreksonderwerp. Als ieders buikje rond is, vertrekken mijn twee meiden voor een tweedaagse naar Zandvoorde! Instructies allerhande zijn nodig (à la 'wat eten die 's morgens' en 'moeten we ergens op letten') worden nog meegegeven en natuurlijk blijft er nog steeds een hulplijn indien nodig. Ik peper mijn dochters voor alle zekerheid nog even in dat ze zich voorbeeldig moeten gedragen als ze snel neefjes of nichtjes willen verwachten!

Een rustige avond ligt voor ons. Omi kruipt vroeg onder de wol, de hersenschudding is nog niet helemaal verteerd, en ik doe mijn best om mijn blogachterstand weg te werken wat deels lukt. Rond 21u krijg ik telefonisch een klein verslagje van het slapengaan bij nonkel en tanti... er is één groot logeerbed en het is grappig te horen dat hun trukendoos ook in West-Vlaanderen opengaat als je vraagt om echt stil te zijn.

Benieuwd hoe het morgen zal verlopen! x

zo 12 augustus - D-day +25

Zondagochtend maar uitslapen is er niet echt bij. C&A hebben intussen wel geleerd om op hun kamer te blijven en niet teveel lawaai te maken tot we hen gaan halen om op te staan. Nu Axelle in een groot bed ligt, kruipen ze 's morgens dus gezellig bij elkaar.

Ontbijten gebeurt, dankzij het zomerse weer, op het terras en al gauw worden de fietsjes van stal gehaald. De koffer van buurman Robins auto doet dienst als bankje voor een voormiddags kletske waarbij vakantie-ervaringen worden gedeeld (Eggenbos-publiek heeft blijkbaar een voorkeur voor de Dordogne).

's Middags zorgt mijn persoonlijke chef voor een hapje voor de kids en ikzelf krijg scampi's voorgeschoteld. Het smaakt allemaal voortreffelijk! Axelle is aan een middagdutje toe en Céleste en ik luieren wat in de tuin. 
Ook de uitzending van AVS bekijken we gedetailleerd want de opnames die vorige week in Landegem werden opgenomen worden vandaag uitgezonden. Hilariteit alom als we mezelf en daarna ook papa op het tv-scherm zien. 

Na de siësta wordt het steeds warmer op ons terras dus de verfrissing van het zwembad en de buitendouche zijn welkom. Ook de buurkindjes komen een frisse duik nemen en het water vliegt alle kanten op, de papa's krijgen het hard te verduren. Als de inhoud van een bellenblazer wordt leeggekieperd in het water, verandert het zwembad in een enorme wasmachine. Céleste, Axelle, Hannah en Ruben hoeven geen douche meer deze avond :).

Nu het weer zo fantastisch is, lijkt het ons een geschikt moment voor TAFELTIJD... een idee dat vorige zomer ontstaan is nadat we voor de zoveelste keer rechtstaand de kindjes op straat in de gaten hielden.
Het concept is simpel: een oude tuintafel wordt op straat gezet, ieder haalt stoelen en glazen voor zichzelf en brengt drank, chips en andere lekkernijen mee die gezamenlijk worden genuttigd.
Een succesformule die de kinderen als muziek in de oren klinkt als ik hen vraag of het geen tijd is om de tafel nog eens op straat te zetten. Ze stuiven uit elkaar, elk in de richting van hun eigen huis om luidkeels vaders en moeders te verwittigen dat 'DE TAFEL WORDT OP STRAAT GEZET!!!' 

Onze afgeschenen (gekregen) oude tuintafel doet perfect dienst en buurman Kenneth komt zelfs met een heus bankje aangelopen. Alweer is er genoeg gespreksstof en als sommigen toch een klein hongertje hebben, bakt buurman Robin frietjes! Iedereen keert druppelsgewijs huiswaarts als de kindjes later op de avond één voor één tekenen van vermoeidheid beginnen te vertonen. En ééns te meer is bewezen: een goede buur is beter dan een verre vriend. Niet dat het die bedoeling had maar ik onthou het als een warm welkom terug thuis!

Morgen terug richting Destelbergen en opnieuw aan de slag bij Bob!

Slaapwel x!

ps: het bloggen ligt wat achter op schema door een platte laptopbatterij en een vergeten adapter. Hoewel ik af en toe twijfel of er nog wel iemand meeleest, hoor ik toch regelmatig de woorden 'ah maar ik kijk elke dag eens hé!'. Die positieve reacties zijn heel leuk om te horen en een hart onder de riem. Bedankt!

za 11 augustus - D-day +24

Ik word compleet verward wakker en besef maar half waar ik ben. Ook deze nacht wist ik niet meer waar ik was, tot Bjorn het licht aandeed en ik besefte dat ik niet in Destelbergen was.

Het zonnetje schijnt al en Bjorn heeft het lumineuze idee om vandaag het zwembad op te zetten. Eenmaal beneden valt het me op dat het huis er behoorlijk rommelig bij ligt. Ook het terras lijkt meer op een plantenkerkhof en ik kan het dus niet laten om op te ruimen. De keuken is het eerst aan de beurt en ook in de living en de bureau wordt stof weg genomen en opgeruimd.
Daarna is het terras aan de beurt. Ik borstel het af, gooi dode planten in de vuilbak en zorg voor wat sfeer en gezelligheid op de tuintafel. Tegen de middag vindt Bjorn het niet meer verantwoord en dwingt me te gaan zitten.  Nochtans kan ik niet zeggen dat ik veel pijn ondervind.

Om 10u wordt Céleste gebracht door moeke en vake en ook zij is superblij om terug thuis te zijn. Er wordt druk gespeeld en gefietst. Axelle is na een paar tips, helemaal weg met het fietsen op de Bumba-fiets met steunwieltjes (de driewieler die ze voor haar 2e verjaardag kreeg was dus weggesmeten geld want ze heeft er amper op gezeten!). Ze is dan ook apetrots. 

Als verrassing voor de meisjes gaan we 's middags naar de Quick. Ik val daar bijna achterover van de rekening maar voor één keer mag het wel eens. Nu ik stilzit voel ik de pijn toch wel wat opkomen maar het is nog niets in vergelijking met enkele maanden geleden. Terwijl Bjorn enkele boodschappen doet in de Carrefour leven de dames zich compleet uit in het speeltuintje.

Als we terug thuis zijn, is het 100% genieten: een drankje, een boekske, kindjes plonsen à volonté in het (ijskoude) water. Heerlijk, zo zouden alle dagen moeten zijn. Alleen die anti-flebietkousen zijn een noodzakelijk kwaad. Buiten wordt het met momenten echt te warm en even platliggen in de zetel binnen is dan ook welgekome.

Bjorn moet in de late namiddag naar de receptie van een 50-jarig huwelijksfeest dus na 16u krijg ik het extra druk. Ik heb schatten van dochters maar ze kunnen druk en veeleisend zijn... 'mama, ik zou dat willen', 'mama, kan je dat eens pakken', ... het gevolg is dat ik weinig rust krijg en ik blij ben als ik Bjorn terug zie verschijnen 3 uur later. 






Na een sandwich en een verfrissende douche mogen de meiden allebei in bed en keert de rust een beetje terug. We genieten van een zomerse avond buiten en dankzij het puzzelboek dat de Eggenbos-buurvrouwen me kado deden vorige week, ben ik helemaal in de kruiswoord- en andere puzzels geslaan! Mijn woordenschat gaat er zowaar op vooruit maar ik moet toegeven dat de cijferopdrachten à la sudoku me toch veel beter liggen.

Als het te koud wordt en er niets op tv is, kan ik Bjorn overtuigen om voor één keer een Grey's Anatomy'ke te bekijken. Ik probeer hen de complexe relaties uit te leggen maar halverwege valt hij jammer genoeg in slaap. Dr. Mcdreamy kan hem duidelijk niet bekoren. 

Morgen een zalige zonnige zondag!! Slaap lekker!

vrij 10 augustus - D-day +23

Om 6u30 gaat de wekker en hoewel ik weinig geslapen heb, ben ik vrij snel goed wakker en sta ik al snel onder de douche. Axelle staat een paar tellen later al in de badkamer om enthousiast 'Goeie morgen mama!' te roepen.

Ontbijten doen we niet omdat Axelle ook niets mag eten en drinken, maar omi smeert wel een paar boterhammekes om na de ingreep op te eten.
Iets na 7u zijn we al in het ziekenhuis in Gentbrugge. (ik schrik er zelf van dat we zo snel allemaal gewassen en aangekleed waren)
Na het inschrijven worden we doorverwezen naar de dagkliniek. In een grote kamer staan 5 kinderbedjes. Eén voor één sijpelen de patiëntjes met hun mama binnen. De anderen komen voor diabolo's wat minder lang duurt dan het verwijderen van poliepen maar ook dat houdt volgens de verpleegster niet zoveel in.
We krijgen een woordje uitleg en het doet me héél raar om voor het eerst aan de andere kant te staan. Axelle krijgt het steeds lastiger: ze wil niet slapen bij de dokter en ziet heel het ziekenhuisgebeuren helemaal niet zitten. Met wat speelgoed weten we haar wel wat af te leiden maar ze beseft vrij goed wat er te gebeuren staat. Ook de app op mijn telefoon verzet haar gedachten.

Emile, die naast haar ligt is, mag als eerste omdat hij nog maar 1 jaar is. Twintig minuten later is het al aan de volgende. Daarna is Axelle aan de beurt. Er mag maar één ouder mee naar het OK en dat wil ik toch het liefste doen. Ik kan alleen, in tegenstelling tot de andere mama's mijn dochter niet dragen, dus ze mag een ritje in het bed maken. Aan het OK krijg ik een schort en schoenbeschermers maar door het risico op luxatie moet ik voor dat laatste de hulp inroepen van de verpleegster. Ze schrikt wat als ik haar over de operatie vertel! Axelle krijgt het tijdens het wachten steeds benauwder en hoewel het niet comfortabel is, hou ik haar toch maar stevig in mijn armen. 

Na een vijftal minuten, wordt haar bedje naar binnen gerold. Ik mag haar zelf op de operatietafel leggen en plots begrijp ik wat omi altijd bedoelde als ze bij elke operatie zei: 'mocht ik kunnen, ik zou met je ruilen'. Axelle kijkt met verschrikte ogen naar mij en de traantjes wellen op, zowel in haar ogen als in de mijne. Het duurt naar mijn gevoel lang eer haar ogen uiteindelijk toevallen. Ik word terug naar de kamer gestuurd maar na een kwartiertje mag ik al terugkeren. 

Mijn kleine meid is heel onrustig en huilt onophoudelijk. Ze heeft een infuus in haar handje en dat moet er met alle geweld uit volgens haar. Ze blijft maar jammeren dat ze pijn heeft. Ik mag haar gelukkig wel op mijn schoot nemen en na een tijdje wordt ze rustiger. Als ze goed wakker is mogen we terug naar de kamer en de relax die er staat doet prima dienst als knuffelzetel. 

Om half elf, na een controle van de dokter, mogen we al naar huis. Tot onze verbazing heeft ze er echt geen last van. 
Bjorn zet me af bij Bob voor een nieuwe oefensessie en onderweg krijgen we het idee om voor het weekend naar Landegem te verhuizen. De heimwee treft ons allemaal een beetje. Het is ook al een maand geleden dat ik er nog geweest ben!

Omi vindt het een prima idee en dus eten we 's middags het Provençaals gehaktbroodje op. Axelle gaat na de middag een dutje doen en Bjorn en ik gaan intussen eens naar de Mediamarkt voor een nieuwe gsm want mijn ventje is, dankzij een toestel dat op sterven na dood is, al weken onbereikbaar.

Eens terug, maken we onze valiezen en vertrekken richting Landegem. Figaro is heel blij ons te zien en na het uitpakken genieten we met z'n drieën met een drankje van het zonnetje op het terras. Bjorn gaat nog even naar de winkel want zelfs een muis zou sterven in de frigo en Axelle is door het dolle heen dat ze terug thuis is. Haar Bumba-fiets wordt van stal gehaald en ze lijkt het trappen onder de knie te krijgen.

Na een bordje spaghetti en een (half) filmpje voelen we allebei dat het een lange dag was en kruipen we vroeg in bed. Zalig om voor de eerste keer terug in mijn eigen nest te kunnen kruipen!

Morgen een nieuwe, zonnige, Landegemse dag!

do 9 augustus - D-day +22

Een rustige nacht was het allesbehalve! Door spierpijn in mijn benen heb ik het gevoel amper geslapen te hebben... pff, Bob weet van wanten!

Omi neemt de meisjes mee naar beneden, zo kan ik nog een klein ochtendtukje doen. Céleste zaagt ons de oren van het hoofd om Lisa-Maria maar aangezien Bjorn haar zo meteen komt halen om naar moeke en vake te gaan, past dat nu niet.

Om 11u brengt opa me opnieuw naar de kine. De spierpijn is intussen wel iets beter en liefst zou ik een hele dag oefeningen doen maar om de spieren niet te overbelasten mag dat niet. Sommige oefeningen zijn echt heel confronterend. Het enige wat ik kan doen is op mijn tanden bijten en doorzetten.

Bjorn komt me halen en als we terug in de Notaxlaan zijn, vertrekt hij met Céleste richting Brugge. Normaal had hij vandaag een dagje verlof maar door de val van omi dinsdag heeft hij toen een halve dag overgezet en dus moet hij ook vandaag een halve dag gaan werken.

Omdat ik het thuis blijven een beetje beu ben, maken we na de middagdut een uitstapje naar Blanka en Edwin met een tussenstop bij Servito om een pepermolen uit te zoeken voor onze papa (groothandel horeca-materiaal --> een echte aanrader!!!).  Uiteindelijk komen we zonder pepermolen maar met een mooi aarden vergietje voor aardbeien buiten. Keuze te over aan goede pepermolens maar onze papa heeft nogal een eigen smaak dus ik laat de beslissing maar aan hem over een volgende keer.

Bij een verfrissend drankje krijgt Blanka het 'plets'verhaal te horen en de scholen van de kleinkinderen worden grondig vergeleken :D.

Hoewel er thuis een héérlijk Provençaals gehaktbroodje ligt te wachten om in de oven geschoven te worden, overvalt een plotse honger omi op de terugweg en wordt er toch maar gekozen voor een snellere hap: een gebraden kipke. Opa en ik zijn zwaar teleurgesteld (nvdr: een ironische ondertoon is hoorbaar).

Bjorn is rond 19u terug in Destelbergen en kan dus mee aan tafel schuiven na een aperitief op het terras (het weer begint echt te verbeteren!!).

's Avonds maken we het niet te laat want morgen is het vroeg dag! Axelle moet om 7u20 in het ziekenhuis zijn en ik heb toch maar besloten om mee te gaan. Ik wil er toch bij zijn als mijn kleinste poppeke haar eerste OK-ervaring opdoet. 

Helaas, alsof mijn binnenste weet dat ik er morgen extra vroeg uit de veren moet, raak ik maar niet in slaap. Het is uiteindelijk 00u30 als ik na 100 keer draaien (ook naar de linkerkant maar dat is toch te pijnlijk) uiteindelijk in slaap val.

Morgen wordt een lange dag!

8 augustus - D-day +21

Na de heftige dag van gisteren volgt een onrustige nacht. Bjorn en ik proberen rond 8u naar beneden te sluipen met twee wakkere prinsessen maar het concept van fluisteren ontgaat Axelle voorlopig volledig.

Na het ontbijt is iedereen helemaal wakker en mogen ze eerst goed soppen want het chloor van gisteren moet nog weggespoeld worden. Bij mijn douche mag Bjorn nog maar eens een talent tonen: mijn onderbenen en voeten wassen. Echt vervelend maar voorlopig is het niet toegestaan om dat zelf te doen. 
We zijn vandaag 3 weken ver... halverwege de 'verbodsperiode' van de revalidatie. Heb ik al gezegd dat het voor mijn part wat sneller mag gaan? ;D

Omi houdt een serieuze spierkater over aan haar val van gisteren en doet haar best om die eraf te slapen. Bjorn vertrekt na het badje van de kindjes terug naar Landegem. En jammer van het weer want de meisjes blijvend entertainen binnenshuis is niet zo makkelijk. Bovendien voel ik de inspanning van gisteren ook aan mijn gestel.

Om 11u moet ik bij Bob zijn, hij komt niet aan huis dus opa en de meisjes brengen me weg. De kine wordt ferm opgeschroefd: van massages komt weinig in huis, kleine spierinspanningen (teveel mag nog niet) en véél stretchen zijn de boodschap. 
Al snel blijkt dat er nog héél veel werk aan de winkel is en het niet iets van korte adem zal zijn. Bepaalde spieren stellen echt niets meer voor, andere moeten een hele nieuwe manier van werken leren (aangezien ik van een misvormd naar een perfect gewricht ben gegaan). Heel wat spieren zijn ook nog steeds gespannen en/of te kort. Zelfs een banale oefening als mijn voet op de onderste trede van een klimrek zetten, laat zien dat mijn adductoren tot pap herleidt zijn. Mijn knie draait genadeloos naar binnen. En hoewel ik trots ben dat ik zonder krukken kan stappen, zie ik aan Bobs gezicht dat het nog nergens op lijkt. Ook hier slaat mijn linkerknie bij elke stap naar binnen. 

Na een boterhammeke 's middags, lijkt het alsof ik elk spiertje voel verstijven. Een dutje komt dus van pas. Daarna gaat opa op stap met zijn kleindochters. Ze krijgen elk een nieuwe schilderdoos in de hoop op deze manier de druilerige middagen te doorbreken (originelere tips over het bezighouden van kinderen bij regenweer zijn altijd welkom :D). Ook een tripje naar de carwash is een heus 'uitje'. 

Omi is gelukkig terug beter na de siësta en zorgt verder voor het avondmaal en verse tomatensoep (vake's tomaten komen op alle vlak van pas). Ballekes rollen voor de soep en kruiswoordraadsels oplossen is zowat het meest inspannende van mijn namiddag. De kine laat zich voelen!

De dag eindigt met een lekker maal en een rustige avond. Hopelijk is dit de voorbode van een zalige nachtrust!

Tot morgen x

7 augustus - D-day +20

Papa is gisteren in Landegem blijven slapen na het werk, dus Céleste mocht vannacht naast mama in het waterbed slapen... aan mijn rechterkant wel te verstaan want ze kan behoorlijk tekeer gaan 's nachts.

Tanja, de kinesiste, komt 's ochtends voor de laatste keer langs. Vanaf morgen kan ik opnieuw terecht bij Bob die de voorbije weken op vakantie was. Hij is mijn Destelbergse kinesist die me intussen al meer dan 15 jaar begeleidt.  Want hoewel mijn domicilie af en toe veranderde, ben ik hem altijd trouw gebleven :D. 

De meisjes zijn bijzonder druk deze ochtend en ondanks dat ik hen naar buiten probeer te sturen, blijven ze op een meter afstand alles gadeslaan. Axelle is nog steeds erg bezorgd en vraagt gedurig of mijn been nog pijn doet. We werken de routine af en Tanja wenst me het allerbeste voor de verdere revalidatie. Ik beloof dat ik eens langs zal komen lopen als alles achter de rug is.

Om 10u keert de rust terug als ze met omi naar het zwembad vertrekken. De eerste indruk over Rozenbroeken was niet zo positief maar omi wil toch graag terug. Aangezien ik vanuit de cafetaria helemaal niets kan zien, besluit ik om thuis te blijven.

Ik geniet van de stilte én nog wat afleveringen Desperate Housewives. En net als ik denk dat het alweer een rustige (lees: saaie) dag wordt, rinktelt de telefoon. Die ligt in de keuken dus ik weet op voorhand dat ik niet op tijd ben en dus spring ik nog niet meteen uit bed. Als de telefoon kort daarop opnieuw rinkelt en ik vermoed dat het misschien wel dringend is, haast ik me toch maar en ben net te laat om op te nemen.... een onbekend nummer. Ze zullen wel terugbellen zeker?
Een kwartiertje later gebeurt dat inderdaad. En een noodgeval is het inderdaad!! Omi is in het zwembad gevallen en voelt zich duizelig en misselijk. De ambulance is al daar om haar naar het AZ Sint-Lucas te brengen.

Godzijdank is Mieke, de buurvrouw, thuis. Zo snel als ik kan grabbel ik een gsm en een trui bij elkaar en 'spurt' ik naar de overkant. Bij Mieke is een werkman bezig die meerijdt zodat hij met omi's wagen naar de Notaxlaan kan terugkeren.
De meisjes zitten geduldig te wachten bij iemand van het onthaal. Er wordt verteld dat omi op een glijbaan achterover is geslagen en hard met haar hoofd gebotst is. Na het aankleden van de meisjes, voelde ze zich toch niet zo goed en werd beslist om de 100 te bellen. Oef, dat klinkt niet zo erg, wellicht een ferme snee die genaaid moet worden?

We keren terug naar de Notaxlaan en intussen bel ik naar opa, die nog in de Kempen zit. Hij is de gazon aan het afrijden en heeft nog efkes werk. Aangezien het toch meer dan een uur rijden is, en we voorlopig niet zoveel meer kunnen doen dan wachten (helaas al meerdere ervaringen met 'spoed') komt hij van zodra hij klaar is.

De meisjes zijn uitgehongerd en doodmoe van het zwemmen. En ineens mag ik tonen dat mijn revalidatie al een eind is opgeschoten. Het maken van de tagliatelle met zalm lukt maar is toch inspannender dan ik had verwacht. Mijn oog valt tijdens het klaarmaken op omi's gsm. Als Mieke komt kijken of ik al meer weet, is het antwoord dus njet. Mieke zal bellen met de spoeddienst en na het middagmaal gaan kijken hoe het zit omdat ik toch niet van de deur kan.
Gelukkig eten de meisjes smakelijk hun bordje leeg en gaan ze nadien gedwee een dutje doen, Axelle in een gewoon bed aangezien dat makkelijker is dan een reisbedje! 

Als ik een beetje op adem kom in mijn bed, belt omi zelf op. Een RX en scan zijn genomen maar er is nog geen resultaat. Het blijkt niet echt om een snee te gaan maar eerder om een gigantische bult. Even later bel ik ook Bjorn en Stefaan op om hen op de hoogte te brengen. Een half uur later bel ik eens naar Mieke, die zit te wachten op de spoed maar heeft omi nog niet gezien, die is naar de neuroloog. Bjorn belt intussen terug, hij heeft een halve dag verlof kunnen nemen en kan zo deze avond hier zijn. 

De meisjes komen na een lange dut boven water en Mieke is intussen ook terug maar zonder nieuws. Ze heeft omi niet gesproken, die zat nog steeds bij de neuroloog. Even later is opa daar en na het aflossen van de hond, rijdt ook hij richting Sint-Lucas. Ik ga intussen met de kindjes en de hond een toertje doen. Als ik opa daarna probeer te bellen is hij op terugweg van het ziekenhuis en heeft hij omi mee.  

Van een schedelbreuk blijkt gelukkig geen sprake, de schade blijft beperkt tot een enorme bult, veel hoofdpijn en een serieuze hersenschudding. 
Omi kruipt dus snel onder de wol. Opa en Bjorn zorgen dat de noodzakelijke boodschappen gebeuren en na een rustige avond, kruipt iedereen in een bed (opstelling nr. ??? aangezien omi nu alleen in haar eigen bedje ligt).

De laatste dagen lukte het zonder pijnstillers maar na een hectische middag komen die toch weer van pas. Bij deze weet ik ook dat met ons gezinnetje terugkeren naar Landegem voorlopig geen optie is. Tegelijkertijd merk ik ook dat niet kunnen rijden evengoed een handicap is!

En ik die dacht geen schrijfvoer meer te hebben...

Morgen mag gerust een saaie dag zijn! x

6 augustus - D-day +19

De nachten zijn steeds beter. Ik kan intussen op mijn rechterzij liggen en op mijn buik rollen zonder hulp, maar steeds met een kussen tussen mijn benen zodat ze zeker niet kruisen.

Vandaag is de eerste werkdag van papa maar hij kan toch uitslapen. Hij gaat voor onbepaalde tijd in de late shift wat betekent dat hij van 13u30 tot 21u30 moet werken. Zo kan hij, eens we terug thuis wonen, 's morgens helpen met het ochtendritueel. Het idee was om iemand te zoeken voor wat hulp in het huishouden 's avonds maar dit is ofwel onbetaalbaar omdat Bjorn en ik allebei een job hebben, ofwel weigert de instantie te helpen bij de opvang van de kinderen en doen ze enkel huishoudelijk werk. Ik zal dus mijn plan moeten trekken, maar dat zal wel lukken!

Papa vertrekt in de voormiddag richting Landegem en dan is het girls only. De kinesiste Tanja komt 's morgens weer langs voor wat oefeningen en buurmeisje Lisa-Maria komt nog een keer spelen. 

We wandelen met z'n allen naar het speeltuintje in de buurt en ik krijg er imaginaire frietjes met ketchup en een pannenkoek... jummie! 
In tegenstelling tot vorige week, lukt het me om de wandeling zonder rustpauzes te doen. Mijn conditie gaat er dus toch een beetje op vooruit.

Behalve dit mini-uitje gebeurt er heel weinig. Jammer dat het weer niet wat beter is en ik begin mijn vrijheid, in de vorm van autorijden te missen. De gedachte om terug naar Landegem te verhuizen speelt steeds meer. 

Ik heb intussen truukjes om zelf mijn (onder)broek aan te doen zonder de hoek tussen bovenbeen en romp kleiner dan 90° te maken (ik daag jullie uit om dat eens te proberen morgenvroeg :D). Ook dingen van de grond rapen lukt vlotter en vlotter. Ik vrees alleen dat ik me nogal snel eenzaam zou voelen als ik de hele dag alleen zit en niet uit de deur kan.

We zien wel... "one day at a time" zegt omi dikwijls, alleen heb ik hiervoor wat gebrek aan geduld.

Slaapwel!