Na een min of meer rustige nacht, voel ik aan de eerste stappen dat het mis is. Het stappen met één kruk gaat moeizaam en is pijnlijk. "Dit is geen goede dag", fluister ik tegen Bjorn, maar ik weet niet zeker of hij me gehoord heeft.
Van het bed boven, naar het ziekenhuisbed beneden.
Bjorn, opa en de meisjes gaan vandaag naar Landegem.
De voortuin moet nog onder handen genomen worden en de meisjes mogen bij buurmeisje Noortje gaan spelen (merci Katrien!).
Bjorn, opa en de meisjes gaan vandaag naar Landegem.
De voortuin moet nog onder handen genomen worden en de meisjes mogen bij buurmeisje Noortje gaan spelen (merci Katrien!).
Net als ik denk dat het een rustige voormiddag wordt, is de kinesiste daar. Ik word eerst verwend met een massage want de spieren in mijn bovenbeen zijn allemaal heel erg gespannen. Daarna volgen de oefeningen die ervoor moeten zorgen dat de spieren rond mijn heup opnieuw aan kracht winnen. Het gaat allemaal niet zo vlot als ik zelf zou willen. Een zwelling, net achter het litteken is pijnlijk en ik begin me af te vragen of ik gisteren een verkeerde beweging heb gemaakt.
Omdat omi graag eens wil poetsen en het zo'n mooi weer is, wordt het ziekenhuisbed, met behulp van overbuurvrouw Mieke buiten gezet.
De thuisverpleger komt rond de middag langs. Hij ontsmet de hechting (waar wel 20 nietjes inzitten, bwèèk) en leert hoe ik zelf de flebietspuiten kan zetten.
Ondanks de zware pijnstillers en de ideale omstandigheden in dit luxe-revalidatiecentrum is de pijn niet onder controle te krijgen. Ik ga na de middag dus terug naar boven, deze keer kies ik voor het waterbed.
Om 15u word ik gewekt door het gekwetter van Céleste en Axelle. Ze zijn terug uit Landegem en hebben zich blijkbaar heel erg geamuseerd. De voortuin ziet er, volgens Bjorn, al een stuk beter uit.
Het bed wordt verplaatst naar een schaduwplek onder de notenboom. Het bezoek in het ziekenhuis heb ik bewust wat tegengehouden maar nu ik terug thuis ben, is het leuk om terug wat onder de mensen te komen. In de late namiddag komen Karlien en Leon dus even langs. We genieten van een ijsje en kletsen wat bij terwijl 'kleine' Leon (9 maanden oud maar al flink uit de kluiten gewassen!) zich voorbeeldig bezig houdt op een speeltapijt.
Na het avondmaal, een lekkere koude schotel, trek ik me al snel weer terug op het bed. De pijn wordt, ondanks de vele pijnstillers, steeds ondraaglijker. Het lukt zelfs niet meer om met één kruk te stappen. Om 20u ga ik dus maar terug naar boven maar ik kan de slaap niet vatten. Ik begin me zelfs af te vragen of de hele operatie eenvergissing was. Is er iets mis gegaan? Waarom heb ik na een week nog altijd zoveel pijn? Het huilen staat me nader dan het lachen. Mama probeert wat soelaas te brengen met een massage van mijn bovenbeen. Als laatste mogelijke oplossingen wissel ik van bed, Céleste wordt al slapend in het mijne gelegd en ik kruip in het waterbed. Dat ligt gelukkig een stuk comfortabeler en na een paar bladzijden 'Hongerspelen' val ik in slaap...
Een dag om snel te vergeten. Laat ons hopen dat het morgen beter gaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten