Na een bijzonder onrustige nacht word ik doodmoe wakker. Het slapen op mijn rug is iets wat ik helemaal niet gewend ben maar het moet. Ik moet absoluut voorkomen dat mijn linker- over mijn rechterbeen kruist om een spontane luxatie te vermijden.
Na het ontbijt krijg ik het ene bezoek na het andere. Bovendien staat ook de telefoon niet stil en piept mijn gsm onophoudelijk. Het is duidelijk dat veel mensen graag willen weten hoe het met me gaat.
Ik krijg een grondige schrobbeurt want ze zijn gisteren kwistig geweest met het geel/oranje ontsmettingsmiddel dus ik zie er een beetje uit als een wortel. Na de lichaamsverzorging komt de kinesist voor het eerst langs om wat bed-oefningen te doen. Ook de ergotherapeut komt al eens kijken en wat uitleg geven over hoe ik moet bewegen de komende weken. Iemand van de pijn-kliniek komt de morfinepomp bekijken en besluit dat die niet meer nodig is omdat ik er amper gebruik van maak. Alle baxters worden dus verwijderd en ik schakel nu over op orale pijnstillers.
Daarna komen ze me halen voor een 'fotoshoot' om te bekijken of alles goed op zijn plaats zit. En overal heb ik hetzelfde gevoel: wat een vriendelijk en hartelijk personeel.
In de namiddag komt de prof met zijn gevolg nog eens langs om te melden dat alles prima op zijn plaats zit en ik al mag steunen op het geopereerde been. Ook weer een meevaller want de kans zat erin dat ik 6 weken moest rondhuppelen op twee krukken.
Rond 16u komt Bjorn toe en terwijl ik alweer het ene slaapje na het andere doe, geniet hij van de Tour de France. Door het afsluiten van de intraveneuze pijnstilling heb ik het in de vooravond heel lastig. De pijn is met momenten niet te harden dus ik vraag een extra pijnstiller. De Dafalgan van 1 gram neemt niet alles weg maar het lucht toch een beetje op.
Bjorn vertrekt rond 21u en ik kruip, alweer, maar vroeg onder de wol. Hopelijk voor een iets beter nacht dan de vorige!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten