Opnieuw een warme nacht maar deze keer zonder die vervelende kousen! Dat scheelt.
Rond 5u gaat de pijn na een toertje richting badkamer toch niet over en bel ik om een pijnstiller. En op de één of andere manier lijkt het alsof ik mijn gebrek aan beweging gedurende de dag moet compenseren in mijn dromen. Wat ben ik een sportieve meid 's nachts!Na het ontbijt en een verfrissende douche is de kinesist alweer daar, een andere deze keer. Na wat oefeningetjes op het bed moet ik aan de bedrand door mijn knieën gaan, mijn knieën opheffen en mijn benen zijdelings opzij bewegen. Die laatste oefening is bijzonder luguber. Het is het eerste moment dat ik voel dat ik een andere heup heb. De beweging binnenin gebeurt veel soepeler dan ik gewoon ben, ik voel dat ik nu een anatomisch correct gewricht heb.
Na al deze inspanningen sta ik al min of meer in het zweet (waar is mijn conditie???) maar toch vindt hij het nodig om nog een blokske rond te doen, met één kruk. Tegen dat we halverwege zijn, begin ik bijna sterretjes te zien. Eens terug op de kamer staan de pareltjes zweet op mijn voorhoofd. Ik heb nog wat krachttraining voor de boeg, da's wel duidelijk!
Hij drukt me ook nog eens op het hart dat ik bijzonder voorzichtig moet zijn met bepaalde bewegingen, dat zal zo blijven voor de rest van mijn dagen. Om de ernst te staven vertelt hij doodleuk het verhaal van een man die zijn heup ontwrichtte terwijl hij op het dak een klusje deed... het duurde even vooraleer iemand doorhad dat de man niet zomaar zwaaide naar iedereen die passeerde.
En dan is het aftellen... nog een paar uurtjes en ik mag naar huis!
Ongeduldig pikkel ik al wat rond en probeer zoveel mogelijk bij elkaar te leggen zodat het inpakken vlot verloopt. Om 14u wandelen Bjorn en opa de kamer binnen, geen minuut te vroeg wat mij betreft! De verpleegster komt de papieren brengen en na het inpakken kunnen we vertrekken! Het instappen in de auto en de rit zijn niet evident maar de verkoeling van de airco maakt alles goed.
Voorlopig verblijf ik in Destelbergen, bij omi en opa, omdat dat de verzorging en opvang van de kindjes een stuk makkelijker maakt. 
De meisjes zijn héél blij dat mama terug thuis is, vooral Axelle wijkt amper van mijn zijde. We klinken op de nieuwe heup en genieten van het heerlijke weer in de tuin. 
De thuiskomst blijkt vermoeiender dan gedacht, bij het avondeten krijg ik geen hap door mijn keel en ik voel me helemaal uitgeput. Ik kruip dan maar om 20u onder de wol. Ondanks een paar pijnstillers blijft de pijn ondraaglijk, dan maar terug naar beneden op het ziekenhuisbed, misschien lukt dat beter?
Na een uur en een wandelingetje rond het huis, gaat het gelukkig beter.
Het thuiskomen is een aanpassing maar we zijn ook nog maar een week ver... beterschap is hopelijk op komst!
Slaapwel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten