23 juli - D-day+5

Ik mag jullie met blijdschap melden dat ik deze nacht eindelijk wat beter geslapen heb. De geruststelling van de nachtverpleger (die er eerlijk gezegd eerder uitziet als een buitenwipper) dat ik om 2u opnieuw een pijnstiller mag, zorgt ervoor dat ik, na wat over en weer gezap, rond 22u vrij snel in slaap val.

Alsof mijn inwendige klok het weet, word ik stipt om 2u deze nacht wakker. De pijn komt inderdaad opzetten maar het blijft vooral spierpijn en spierstijfheid die het lastig maken. Ze hebben een grote spier doorgesneden om aan het gewricht te raken en voor de plaatsing van alle onderdelen hebben ze mijn been in allerlei bijzonder onnatuurlijke bochten gedraaid waardoor de spieren even ferm zijn uitgerokken. Geen wonder dus dat alles wat terug zijn draai moet vinden.
Na een wandelingetje naar het toilet, lukt het om opnieuw in slaap te vallen.

Rond 5u30 gebeurt hetzelfde... de spierpijn komt weer opzetten maar na een tripje naar de ladiesroom voelt het allemaal wat soepeler aan. De nachtverpleger komt net langs voor wat bloed. Ik heb een vermoeden dat hier een familie vampieren zijn domicilie heeft want dat is al de derde keer op 5 dagen tijd. Ik dommel terug in en rond half acht word ik gewekt voor het ontbijt. Oef, een  ganse nacht geslapen. Dat deed deugd!

De verpleegster vertelt na de bloeddrukcheck dat ik vandaag naar huis mag. Dat stelt wel enige organisatorische problemen aangezien er pas morgen een ziekenhuisbed wordt geïnstalleerd in Destelbergen. Bovendien vraagt het toch een woordje uitleg waarom het nu plots zo snel gaat, op voorhand ging het over een opname van 7 tot 10 dagen.


Om 9u30 is Bjorn er om me te assisteren bij het douchen. Dat gaat wel 10 keer vlotter met iemand erbij. De assistente komt langs en legt uit dat, omdat de revalidatie zo vlot gaat, ik eigenlijk al naar huis mag. De prof zelf is nog in verlof maar gaf hiervoor vorige week al zijn toestemming. De lange opname is vooral voor bejaarden die doorgaans deze ingreep ondergaan en minder snel recupereren.


Met de kinesiste leer ik met één kruk te stappen en trappen doen. Dat gaat allemaal bijzonder snel, vooral omdat dit allemaal niet nieuw is. En hoewel ze in lengte nu exact even lang zijn, blijkt mijn rechterbeen in de praktijk een stuk korter. De spieren zijn in de loop der jaren ingekort door het korter linkerbeen. Daar zullen nog ettelijke maanden overheen gaan vrees ik, vooraleer ik het gevoel heb dat ze even lang zijn. 


Na de kinebeurt is een siësta nodig want de pijn komt rond 13u weer in alle hevigheid opzetten. Misschien toch iets teveel geoefend? 
De kinesiste is om 14u al terug maar ik stuur haar wandelen, de pijn is te erg om alweer te gaan oefenen.
In de plaats stort ik me op wat Desperate Housewives-afleveringen. Om 15u30 maken we alsnog een toertje in de gang, deze keer toch maar met twee krukken.

Na het avondmaal komen Bjorn, Saar, Evelyn en Maaike langs. De dames kijken op van mijn mobiliteit. We kletsen wat bij, geven tips over leuke apps voor de kinderen en gaan even naar de cafetaria. Om 21u is mijn pijp een beetje uit en wuif ik hen uit... 


Goed nieuws: van de verpleegster mag ik mijn steunkousen 's nachts uitdoen! Wat een opluchting!


Morgen naar huis!! YES!