31 juli - D-day +13

Door de afwezigheid van het jonge geweld kunnen we iets langer slapen dan gewoonlijk. Om kwart over negen, na een douchke en een ontbijt, is de kinesiste daar. Een korte massage en enkele spieroefeningen later, lukt het me zelfs om zonder krukken over en weer te pikkelen. Na wat opzoekwerk op internet, blijkt dit toch nog wat vroeg. Enkel binnenshuis is het in beperkte mate toegelaten.

Om de spieren nog wat los te maken, wandelen Bjorn en ik nog eens tot aan het bankje.

De inspanningen hebben alweer een weerslag op de spieren... na de middag is een verpozingske welkom omwille van de spierpijn. Heel mijn gestel moet zich aanpassen aan een nieuwe manier van stappen en dat gaat niet zonder slag of stoot.
Of zoals tante Carine zei: de revalidatie is zoals de processie van Echternach, twee stappen vooruit, één achteruit!

Bjorn trekt na de middag opnieuw richting Landegem om er wat in de tuin te werken, de bovenverdieping krijgt een grondige poetsbeurt dankzij omi en ik doe me tegoed aan enkele afleveringen van Desperate Housewives, telkens afgewisseld met een hoofdstuk uit de 'Hongerspelen'.

Hoewel het dus een dag is met bijzonder weinig inspanningen, hou ik het 's avonds niet lang vol op het ziekenhuisbed en na een paar wandelrondjes lokt het waterbed. Met een heet kersenpitje voor de gespannen spieren lees ik de rest van mijn boek uit en doe daarna mijn ogen dicht. 


Tot morgen!

Een filmpje van de vooruitgang:

30 juli - D-day +12

Op maandagochtend zit uitslapen er niet in, om 7u30 zijn de meisjes al paraat. Opa maakt zich na het ontbijt klaar om naar de Kempen te vertrekken, samen met Siska. 
Axelle raakt niet van haar hoest af en omdat er tijdens een doktersbezoek begin juli sprake was van zeer grote poliepen, maakt omi een afspraak bij een KNO-arts. Ze mag deze voormiddag nog gaan! En zo heb ik plots het huis voor mij alleen want papa, omi en Céleste gaan mee met Axelle. Een zalige rust want met z'n zessen hier in huis is het nooit echt stil.

De rust is van korte duur, na een uurtje zijn ze al terug. En gezien het hier nu toch al een ziekenboeg is, mag Axelle volgende week vrijdag ook onder het mes: de poliepen zijn dusdanig groot dat ze echt storen en ze moeten dus verwijderd worden. Dit moet ervoor zorgen dat ze 's nachts niet meer snurkt, zich niet meer wakker hoest en makkelijker kan ademhalen. De chronische sinusitis waar ze nu mee worstelt zou ook opgelost moeten zijn.

Na de middag en een bezoekje aan buurvrouw Marleen, Sofie en flinke Felix, maken Céleste en ik een wandelingetje. Tot nog toe beperkte zich dat tot een eindje van een goeie 100m enkel. Deze keer wandelen we tot aan het speeltuintje, wat ongeveer 350m enkel is. Ik krijg er een heerlijke zandwafel met een onzichtbare tas rozenbottelthee van mijn lieve dochter en na nog wat geschommel is het tijd om terug te keren. Na elke 100m moet ik even uitpuffen, waarop Céleste na de eerste 100m laconiek zegt: 'maar mama, we zijn nog maar net vertrokken!' Toch wijkt ze niet van mijn zijde. 


Moeke en vake zijn sedert gisterenavond terug van vakantie en willen de gemiste tijd met hun kleinkinderen graag inhalen. Na het middagdutje komen ze de meisjes ophalen voor een weekje vakantie.
Een welgekomen rustpunt, zowel voor mama en papa, als voor omi die zich al twee weken non-stop inzet als verpleegster, opvoedster en kok, om nog maar te zwijgen van de wasserette waar de berging soms op lijkt. (waarvoor véél dank!).

Net als ik aan een nieuw stretch-oefening op mijn buik begin, zijn ze daar. De prinsessen gaan helemaal uit hun dak! En voor één keer is het niet alleen Céleste en Axelle die gegroeid zijn volgens moeke, maar ook mama lijkt zowaar groter. Dat kan kloppen aangezien mijn linkerbeen toch een tweetal centimeter is verlengd. 
Nadat alles is ingeladen en ze vertrokken zijn, wordt het bijzonder stil in huis, ook al omdat Bjorn deze middag nog wat gaan klussen is in Landegem. 

's Avonds genieten van een geweldig rustig avondmaal en dan beginnen de inspanningen van vandaag zich te wreken: de spieren aan de binnenkant van mijn dij staan weer zeer gespannen en bezorgen me een halve spierkater. Na een deugdoende massage van omi en warme kersenpitjes gaat het een stuk beter.


Benieuwd wat morgen zal geven!

29 juli - D-day + 11

Het is zondag en zelfs de meisjes vinden dat je dan moet uitslapen. Om 9u worden we pas wakker! Na het ontbijt trek ik me toch maar terug op het ziekenhuisbed. De twist van gisterenavond is nog steeds voelbaar. Een ijszak, rust en pijnstillers helpen.
Een wandelingetje brengt weinig soelaas... het ziekenhuisbed is meer dan zijn geld waard vandaag.

Om één of andere reden zijn de dametjes bijzonder druk en lastig in de voormiddag. Hoewel ze lang geslapen hebben, blijkt al snel dat ze toch moe zijn, en dus vliegen ze na een hapje 's middags opnieuw naar boven voor een slaapje. 
Gelukkig zijn ze beter gezind nadien, zodat we nog even naar de speeltuin achter het gemeentehuis kunnen. Nonkel, tanti en omi gaan ook mee. We genieten er op het terras van een drankje terwijl de kindjes zich amuseren in het zand en op de schommel. De terrasstoelen zijn niet héél comfortabel maar het doet deugd om buiten te zijn. 
Dankzij de buienradar verhuizen we 's avonds de grote gedekte tafel toch maar naar binnen. Net als we beginnen te eten vallen inderdaad de eerste regendruppels. 
Het uitstapje was toch wel vermoeiend dus veel meer dan wat tv kijken vanop het bed zit er niet meer in voor vandaag. Nog een paar dagen en dan mogen de nietjes eruit, dat zal wel weer wat meer comfort geven.

Tot morgen!

28 juli - D-day +10

We zijn vandaag tien dagen ver en, net zoals gisteren, voel ik aan de eerste stappen dat het een goede dag wordt. Laat ons hopen dat dus het ergste gepasseerd is. Bjorn is al vroeg geruisloos met de meisjes naar beneden geslopen, zodat ik pas om 9u30 wakker word!

Na een douche en ontbijt doe ik een toertje tot bij de buren, waar Céleste intussen met vriendinnetje Mona aan het spelen is. Evelyn en Otis komen even langs en ook de verpleegster komt de wonde nog eens verzorgen. Zo passeert de voormiddag in een oogwenk.

Na de middag vindt mijn persoonlijke kinesiste/verpleegster/verzorgende (merci omi, merci omi, merci :D) dat het tijd is voor een nieuwe stretchoefening: een uurtje op mijn buik. Ik voel onmiddellijk dat de spieren in mijn bovenbenen op deze manier worden opgerokken.


De pijn valt vandaag reuzemee, ik kan zelfs wat minder pijnstillers nemen. Dus als iedereen ontwaakt is uit de middagdut, is het tijd voor een eerste uitstapje. Omi, papa en de meisjes testen het nieuwe zwembad van het complex 'Rozenbroeken' en opa en ik doen hetzelfde met de cafetaria. Evelyn en Pieter zijn er ook - voor Otis is dit zijn eerste zwemervaring!
Jammer genoeg is er geen mogelijkheid om iedereen bezig te zien, het kinderbad is niet te zien vanuit de cafetaria. Gelukkig hebben we een boekje bij en het weer blijft, ondanks voorspellingen van regen, bijzonder goed zodat we  op het terras kunnen genieten van een drankje. Na een uurtje houden de zwemmers het voor bekeken en hoewel het er veelbelovend uitziet, vinden omi en Bjorn dit uitje niet voor herhaling vatbaar: dure inkomprijzen, wilde pubers die geen rekening houden met kleinere kinderen en weinig mogelijkheden voor kinderen tussen 4 en 6 jaar oud.

We genieten van een rustige avond en gaan niet te laat slapen. Net als ik denk dat de dag bijzonder pijnloos verlopen is, maak ik in bed te bruusk en onbezonnen een verkeerde draaibeweging. De pijn gaat door merg en been... 
Na een rondje rond het huis gaat het al iets beter. Laat ons hopen dat deze domper geen verdere sporen nalaat...

27 juli - D-day +9

Als ik 's ochtends opsta, voel ik dat het gelukkig al veel beter gaat dan gisteren. Ik kan mijn linkerbeen opnieuw gestrekt achteruit brengen en de zwelling is verminderd. Het stappen lukt terug met één kruk. OEF!

 effe bijbloggen...








Voor het ontbijt willen de meisjes absoluut zien hoe mama zichzelf een spuitje geeft. Dat vinden ze toch maar griezelig :).
Dankzij het mooie weer, kunnen ze ook vandaag een leuk uitstapje doen: met de fiets naar de speeltuin achter het gemeentehuis van Destelbergen. Maarten, Emilie en Alix zullen er ook zijn en Céleste ziet het helemaal zitten om alleen op twee wielen tot ginder te fietsen. Opa fietst ook mee zodat er geen ongelukken gebeuren.

De kinesiste komt weer langs en ook zij beaamt dat het vandaag een stuk beter gaat dan gisteren. Ze maant me wel aan om zo weinig mogelijk kussens onder mijn linkerknie te leggen zodat de spieren en zenuwen kunnen rekken. We doen nog een wandelingetje met Siska en de rest van de voormiddag gaat rustig voorbij.  

Na de middagsiësta komt Rosine langs, die ons verwend met allerlei lekkers! Ook Anne en Enkidu komen een bezoekje brengen en nonkeltje komt 's avonds een hapje mee eten. Iedereen is positief over de vooruitgang die ik al maak, alleen het lengteverschil tussen links en rechts speelt me nogal parten. 

's Avonds kijken we met z'n allen nog naar de chaotische opening van de Olympische Spelen. En om de stijfheid van de spieren wat tegen te gaan doe ik af en toe een wandelingetje rond het huis. Vooral de spier aan de binnenkant van mijn dijbeen staat enorm gespannen. 
Nadat we Tia zien sukkelen met de Belgische vlag, houden we het voor bekeken. Slaapwel!

26 juli - D-day +8

Na een min of meer rustige nacht, voel ik aan de eerste stappen dat het mis is. Het stappen met één kruk gaat moeizaam en is pijnlijk. "Dit is geen goede dag", fluister ik tegen Bjorn, maar ik weet niet zeker of hij me gehoord heeft.

Van het bed boven, naar het ziekenhuisbed beneden.

Bjorn, opa en de meisjes gaan vandaag naar Landegem.

De voortuin moet nog onder handen genomen worden en de meisjes mogen bij buurmeisje Noortje gaan spelen (merci Katrien!).

Net als ik denk dat het een rustige voormiddag wordt, is de kinesiste daar. Ik word eerst verwend met een massage want de spieren in mijn bovenbeen zijn allemaal heel erg gespannen. Daarna volgen de oefeningen die ervoor moeten zorgen dat de spieren rond mijn heup opnieuw aan kracht winnen. Het gaat allemaal niet zo vlot als ik zelf zou willen. Een zwelling, net achter het litteken is pijnlijk en ik begin me af te vragen of ik gisteren een verkeerde beweging heb gemaakt. 

Omdat omi graag eens wil poetsen en het zo'n mooi weer is, wordt het ziekenhuisbed, met behulp van overbuurvrouw Mieke buiten gezet. 

De thuisverpleger komt rond de middag langs. Hij ontsmet de hechting (waar wel 20 nietjes inzitten, bwèèk) en leert hoe ik zelf de flebietspuiten kan zetten. 

Ondanks de zware pijnstillers en de ideale omstandigheden in dit luxe-revalidatiecentrum is de pijn niet onder controle te krijgen. Ik ga na de middag dus terug naar boven, deze keer kies ik voor het waterbed.

Om 15u word ik gewekt door het gekwetter van Céleste en Axelle. Ze zijn terug uit Landegem en hebben zich blijkbaar heel erg geamuseerd. De voortuin ziet er, volgens Bjorn, al een stuk beter uit. 

Het bed wordt verplaatst naar een schaduwplek onder de notenboom. Het bezoek in het ziekenhuis heb ik bewust wat tegengehouden maar nu ik terug thuis ben, is het leuk om terug wat onder de mensen te komen. In de late namiddag komen Karlien en Leon dus even langs. We genieten van een ijsje en kletsen wat bij terwijl 'kleine' Leon (9 maanden oud maar al flink uit de kluiten gewassen!) zich voorbeeldig bezig houdt op een speeltapijt. 

Na het avondmaal, een lekkere koude schotel, trek ik me al snel weer terug op het bed. De pijn wordt, ondanks de vele pijnstillers, steeds ondraaglijker. Het lukt zelfs niet meer om met één kruk te stappen. Om 20u ga ik dus maar terug naar boven maar ik kan de slaap niet vatten. Ik begin me zelfs af te vragen of de hele operatie eenvergissing was. Is er iets mis gegaan? Waarom heb ik na een week nog altijd zoveel pijn? Het huilen staat me nader dan het lachen. Mama probeert wat soelaas te brengen met een massage van mijn bovenbeen. Als laatste mogelijke oplossingen wissel ik van bed, Céleste wordt al slapend in het mijne gelegd en ik kruip in het waterbed. Dat ligt gelukkig een stuk comfortabeler en na een paar bladzijden 'Hongerspelen' val ik in slaap...

Een dag om snel te vergeten. Laat ons hopen dat het morgen beter gaat!

25 juli - D-day +7

De nacht passeert vrij rustig, ik kan zelfs af en toe op mijn rechterzij draaien maar om de één of andere reden ligt dat toch niet zo comfortabel als voorheen. 

Om kart over acht vindt Axelle het welletjes geweest... iedereen opstaan!

Het douchen gaat vrij vlot al is het toch behoorlijk vermoeiend. Het ontbijt met spek smaakt, al  is het even zoeken naar een comfortabele stoel.
Ik realiseer me dat ik vorige week, rond deze tijd, op de operatietafel lag. Ik had toen nooit durven dromen dat ik nu al terug met de familie aan tafel zou zitten!


Omi en ik maken een toertje met de hond en dan is het alweer tijd voor een verpozing. 
De tijd wordt gedood met wat internetten, het lezen van de krant en (om het evenwicht te bewaren) ook de Story uit te pluizen.


Rond de middag komt de verpleegster voor de eerste keer langs. De flebietspuit is eigenlijk het enige wat haar te doen staat, de wonde is gisteren in het ziekenhuis nog maar verzorgd. 


In de namiddag is het alweer tijd voor algemene siësta. Het gebrek aan degelijke nachtrust wordt op die manier een beetje ingehaald. Om 16u komen de meisjes me wakker maken! Amai, ik had er precies nood aan!

's Avonds staat er een lekkere barbecue op het programma... helaas is de meest comfortabele stoel nog altijd niet gevonden. Het vlees maakt veel goed (met dank aan Geert en Kristel in Landegem :D)
We genieten nog wat na in de tuinzetels en ik doe af en toe een toertje rond het huis om stijfheid te voorkomen.


Na een beddendans boven (we zijn er nog niet helemaal uit wie waar het beste slaapt) is het bedtijd en duimen we alweer voor een heerlijke nachtrust!

24 juli - D-day +6

Opnieuw een warme nacht maar deze keer zonder die vervelende kousen! Dat scheelt. 

Rond 5u gaat de pijn na een toertje richting badkamer toch niet over en bel ik om een pijnstiller. En op de één of andere manier lijkt het alsof ik mijn gebrek aan beweging gedurende de dag moet compenseren in mijn dromen. Wat ben ik een sportieve meid 's nachts!

Na het ontbijt en een verfrissende douche is de kinesist alweer daar, een andere deze keer. Na wat oefeningetjes op het bed moet ik aan de bedrand  door mijn knieën gaan, mijn knieën opheffen en mijn benen zijdelings opzij bewegen. Die laatste oefening is bijzonder luguber. Het is het eerste moment dat ik voel dat ik een andere heup heb. De beweging binnenin gebeurt veel soepeler dan ik gewoon ben, ik voel dat ik nu een anatomisch correct gewricht heb. 

Na al deze inspanningen sta ik al min of meer in het zweet (waar is mijn conditie???) maar toch vindt hij het nodig om nog een blokske rond te doen, met één kruk. Tegen dat we halverwege zijn, begin ik bijna sterretjes te zien. Eens terug op de kamer staan de pareltjes zweet op mijn voorhoofd. Ik heb nog wat krachttraining voor de boeg, da's wel duidelijk!


Hij drukt me ook nog eens op het hart dat ik bijzonder voorzichtig moet zijn met bepaalde bewegingen, dat zal zo blijven voor de rest van mijn dagen. Om de ernst te staven vertelt hij doodleuk het verhaal van een man die zijn heup ontwrichtte terwijl hij op het dak een klusje deed... het duurde even vooraleer iemand doorhad dat de man niet zomaar zwaaide naar iedereen die passeerde.

En dan is het aftellen... nog een paar uurtjes en ik mag naar huis! 

Ongeduldig pikkel ik al wat rond en probeer zoveel mogelijk bij elkaar te leggen zodat het inpakken vlot verloopt. Om 14u wandelen Bjorn en opa de kamer binnen, geen minuut te vroeg wat mij betreft! De verpleegster komt de papieren brengen en na het inpakken kunnen we vertrekken! Het instappen in de auto en de rit zijn niet evident maar de verkoeling van de airco maakt alles goed. 


Voorlopig verblijf ik in Destelbergen, bij omi en opa, omdat dat de verzorging en opvang van de kindjes een stuk makkelijker maakt. 

De meisjes zijn héél blij dat mama terug thuis is, vooral Axelle wijkt amper van mijn zijde. We klinken op de nieuwe heup en genieten van het heerlijke weer in de tuin. 

De thuiskomst blijkt vermoeiender dan gedacht, bij het avondeten krijg ik geen hap door mijn keel en ik voel me helemaal uitgeput. Ik kruip dan maar om 20u onder de wol. Ondanks een paar pijnstillers blijft de pijn ondraaglijk, dan maar terug naar beneden op het ziekenhuisbed, misschien lukt dat beter?

Na een uur en een wandelingetje rond het huis, gaat het gelukkig beter. 


Het thuiskomen is een aanpassing maar we zijn ook nog maar een week ver... beterschap is hopelijk op komst!


Slaapwel!

23 juli - D-day+5

Ik mag jullie met blijdschap melden dat ik deze nacht eindelijk wat beter geslapen heb. De geruststelling van de nachtverpleger (die er eerlijk gezegd eerder uitziet als een buitenwipper) dat ik om 2u opnieuw een pijnstiller mag, zorgt ervoor dat ik, na wat over en weer gezap, rond 22u vrij snel in slaap val.

Alsof mijn inwendige klok het weet, word ik stipt om 2u deze nacht wakker. De pijn komt inderdaad opzetten maar het blijft vooral spierpijn en spierstijfheid die het lastig maken. Ze hebben een grote spier doorgesneden om aan het gewricht te raken en voor de plaatsing van alle onderdelen hebben ze mijn been in allerlei bijzonder onnatuurlijke bochten gedraaid waardoor de spieren even ferm zijn uitgerokken. Geen wonder dus dat alles wat terug zijn draai moet vinden.
Na een wandelingetje naar het toilet, lukt het om opnieuw in slaap te vallen.

Rond 5u30 gebeurt hetzelfde... de spierpijn komt weer opzetten maar na een tripje naar de ladiesroom voelt het allemaal wat soepeler aan. De nachtverpleger komt net langs voor wat bloed. Ik heb een vermoeden dat hier een familie vampieren zijn domicilie heeft want dat is al de derde keer op 5 dagen tijd. Ik dommel terug in en rond half acht word ik gewekt voor het ontbijt. Oef, een  ganse nacht geslapen. Dat deed deugd!

De verpleegster vertelt na de bloeddrukcheck dat ik vandaag naar huis mag. Dat stelt wel enige organisatorische problemen aangezien er pas morgen een ziekenhuisbed wordt geïnstalleerd in Destelbergen. Bovendien vraagt het toch een woordje uitleg waarom het nu plots zo snel gaat, op voorhand ging het over een opname van 7 tot 10 dagen.


Om 9u30 is Bjorn er om me te assisteren bij het douchen. Dat gaat wel 10 keer vlotter met iemand erbij. De assistente komt langs en legt uit dat, omdat de revalidatie zo vlot gaat, ik eigenlijk al naar huis mag. De prof zelf is nog in verlof maar gaf hiervoor vorige week al zijn toestemming. De lange opname is vooral voor bejaarden die doorgaans deze ingreep ondergaan en minder snel recupereren.


Met de kinesiste leer ik met één kruk te stappen en trappen doen. Dat gaat allemaal bijzonder snel, vooral omdat dit allemaal niet nieuw is. En hoewel ze in lengte nu exact even lang zijn, blijkt mijn rechterbeen in de praktijk een stuk korter. De spieren zijn in de loop der jaren ingekort door het korter linkerbeen. Daar zullen nog ettelijke maanden overheen gaan vrees ik, vooraleer ik het gevoel heb dat ze even lang zijn. 


Na de kinebeurt is een siësta nodig want de pijn komt rond 13u weer in alle hevigheid opzetten. Misschien toch iets teveel geoefend? 
De kinesiste is om 14u al terug maar ik stuur haar wandelen, de pijn is te erg om alweer te gaan oefenen.
In de plaats stort ik me op wat Desperate Housewives-afleveringen. Om 15u30 maken we alsnog een toertje in de gang, deze keer toch maar met twee krukken.

Na het avondmaal komen Bjorn, Saar, Evelyn en Maaike langs. De dames kijken op van mijn mobiliteit. We kletsen wat bij, geven tips over leuke apps voor de kinderen en gaan even naar de cafetaria. Om 21u is mijn pijp een beetje uit en wuif ik hen uit... 


Goed nieuws: van de verpleegster mag ik mijn steunkousen 's nachts uitdoen! Wat een opluchting!


Morgen naar huis!! YES!

22 juli - D-day +4

De voorbije nacht was er één om snel te vergeten. Vanaf 4u30 slaap ik nog amper. Door de pijn zijn het korte hazeslaapjes maar ik word precies net niet wakker genoeg om te vragen om een pijnstiller. 

Om 7u kan ik het niet meer houden en bel ik de verpleging om pijnstilles. Ik vermoed dat ik gisteren echt teveel inspanningen heb gedaan. De kinesist had ook gewaarschuwd dat ik gedurende deze eerste week eerst meer pijn zou krijgen door het opdrijven van de activiteiten. Ik moet hem helaas gelijk geven.

Het duurt nog meer dan een uur voor de Contramal en Dafalgan ook effect hebben. Intussen worden het litteken en het drain-gaatje verzorgd waarvoor ik op mijn rechterheup moet draaien (met een dik kussen tussen mijn knieën om kruising te voorkomen). Zowel het gedraaid liggen als het ontsmetten zijn bijzonder onaangenaam. Het ontbijt, dat er nochtans smakelijk uitziet (croissants), smaakt me niet en doet me met heimwee denken aan onze fijne vakantie van vorige week. Even wil ik de tijd 2 weken terugdraaien. 

Rond 9u30 vind ik de energie om te douchen. Dat gaat al iets vlotter dan gisteren maar het is bijzonder ambetant dat ik voor elke pruts de verpleging moet bellen (flebietkousen uit, kleren oprapen die ik laat vallen, onderbroek aan, tanden poetsen, flebietkousen aan, ...). Het is bovendien zondag wat betekent dat je steeds minstens een kwartier moet wachten vooraleer er iemand komt opdagen. 

Rond 14u komt Bjorn toe. We kijken wat tv, ik doe eens een blokske rond met de krukken. Voor de rest is het letterlijk en figuurlijk een rustdag.
Nonkel en tanti komen om 17u met de meisjes op bezoek. Ze zijn zichtbaar onder de indruk van mama in zo'n groot ziekenhuisbed. We trekken eventjes naar de cafetaria maar alweer hou ik dat niet al te lang vol. We eten een ijsje en een uurtje later is het tijd om te vertrekken. Het avondmaal is deze keer een homemade spaghetti... jummie!

En nu maar hopen dat de komende nacht er één is met heerlijke nachtrust :)
Slaapwel!

21 juli - D-day +3

Zaterdag 21 juli... de Nationale Feestdag. Voor mij vooral een nationale douchedag! Na drie dagen in bed, kan je inmiddels frietjes bakken in mijn haar en dat stoort me mateloos. Uit bed dus en onder de douche. Heel vlot gaat het allemaal niet maar ik raak gewassen van kop tot knie (dieper 'bukken' mag niet) en dat lucht op. 

De drain die het overtollige bloed en vocht vanonder het litteken moest afzuigen is gisteren verwijderd (à la 'adem heel diep in en blaas langzaam uit'.... geen prettig gevoel dus als ze een darm uit je been trekken :s).

Ook de incisie die is dicht geniet, is gisteren verzorgd. Gelukkig bestaan er nu van die waterdichte plakkers dus het douchen is geen probleem.

Na deze verfrissende en sportieve uitstap is het alweer tijd voor een verpozing in de zetel. Veel rust is me niet gegund want daar staat de kinesiste alweer. Met mijn ou'metekarreke wandel ik de gang op. Ik moet wel zeggen dat mijn witte flebietkousen er uitzonderlijk goed bij matchen. 

De kine vindt het toch tijd om over te schakelen op krukken. Mijn linkerbeen lijkt echt 10 cm langer dan het rechter. Alles is ook zeer stijf maar hoe meer stappen ik zet, hoe vloeiender het gaat. Ik mag ook steun nemen op mijn linkerbeen en dat voelt toch wat griezelig aan. Ik moet er wel aan denken om mijn twee voeten goed af te rollen. Opnieuw leren stappen is niet zo eenvoudig.

Volgens de kinesiste is het realistisch dat ik tegen woensdag naar huis zal mogen vertrekken... 2 dagen vroeger dan ik verwacht had!

In de namiddag slaat de verveling alweer wat toe en om ervoor te zorgen dat ik geen 10 keer dezelfde sms of telefoon moet doen, besluit ik dan toch maar (op aanraden van omi) om een blog te starten. Na wat prutsen op google+ blijkt het allemaal niet zo heel moeilijk. Alleen heb ik wel wat in te halen want ik wil, voor mezelf, ook de laatste dagen voor de operatie een beetje omschrijven zodat ik voor later ook die herinnering heb. 

Bjorn is deze middag met de meisjes en Saar en Emilie naar de Gentse Kinderfeesten, naar de voorstelling 'Pietje Puk en het pannenkoekenspook'. En dat ze het goed hadden mag ik later op facebook zelf zien:

Rond 14u komen omi en opa op bezoek. Die zijn aangenaam verrast door mijn vooruitgang (letterlijk en figuurlijk :D). We wagen het om even naar de cafetaria te gaan maar heel lang trek ik het niet. Ik voel me toch nog heel slap en blijf schrik hebben van verkeerde bewegingen. Bovendien is ook deze uitstap opnieuw heel afmattend. Eenmaal terug in mijn bedje volgt een korte reorganisatie van mijn kleerkast zodat ik overal makkelijk aankan en net als de militaire vliegtuigen zowel live als op tv overzoeven, vertrekken ze terug richting Destelbergen.

Eén van de assistenten komt nog even langs om te kijken of alles in orde is. Ik spreek hem aan over de bliksemschichten die ik in mijn linkerbeen voel sedert enkele dagen, voornamelijk als ik slaap. Al mijn spieren trekken dan ineens samen en dat doet behoorlijk pijn. Het is volgens hem niet abnormaal en zou van voorbijgaande aard moeten zijn. Laat ons hopen! Op mijn zij slapen vindt hij een slecht idee, ik moet zeker nog 3 maanden op mijn rug liggen (bwèèèk) en de flebietkousen moet ik ook nog 6 weken aanhouden (laat ons hopen dat er geen hittegolf op komst is)!

Hij is positief over de vooruitgang en denkt dat ik dinsdag wellicht naar huis mag. Dan is prof. Scheerlinck terug uit verlof en kan alles geregeld worden voor de verdere opvolging.

Rond 18u komt Bjorn toe. Zijn hand komt van pas want opnieuw krijg ik steeds meer pijn. Veel eetlust heb ik ook niet. Ik vermoed dat ik toch wat teveel inspanningen gedaan heb vandaag. Rond 20u vallen we allebei in slaap na mijn laatste pijnstiller en hoewel we graag wilden wakker blijven tot het vuurwerk om 23u, maan ik Bjorn rond 22u toch maar aan om naar huis te gaan.Wat onrustig val ik opnieuw in slaap.

20 juli - D-day +2

De voorbije nacht was gelukkig wat rustiger. Het inslapen verliep niet van een leien dakje door het lawaai van een buurtfeest met joelende kinderen tot 23u. 

Het ochtendritueel is iets minder druk dan gisteren. De kinesist komt me na de lichaamsverzorging helpen om in de zetel te zitten. Eerst twee benen uit het bed, dat doet de bloedsomloop verrassen want ik word zo wit als een doek. Na enkele minuten recht mag ik met een ou'metekarreke naar de zetel tsjaffelen. Eenmaal in de zetel moet ik ook alweer bekomen vooraleer ik mijn ontbijt kan verorberen. 

Na het eten mag ik met mijn ou'metekarreke eens naar de wc sloffen en dan weer terug bedje binnen want is me dat vermoeiend! Uitgeput moet ik toch weer een slaapke doen om op mijn positieven te komen van deze afmattende uitstap. De ergotherapeut komt nog eens langs om wat tips te geven over het verdere verloop van de revalidatie. Vooral bruuske bewegingen zijn heel gevaarlijk.

De assistente van prof. Scheerlinck komt nog even langs om te vragen hoe het gaat en dan ga ik de tweede, relatief saaie, namiddag in van tv-kijken, internetten, boekske lezen, en af en toe naar de wc 'rollen' met mijn karreke.

Rond 17u komt Bjorn toe met een mooi boeketje rozen en een lading dvd's Desperate Housewives waar ik nog een maand zoet mee ben (merci Evelyn :)!!)

De pot Nutella die hij gisteren meehad wordt verplaatst naar een voor mij bereikbare plaats. 

We kijken samen nog wat tv en rond 22u val ik uitgeteld in slaap.

19 juli - D-day +1

Na een bijzonder onrustige nacht word ik doodmoe wakker. Het slapen op mijn rug is iets wat ik helemaal niet gewend ben maar het moet. Ik moet absoluut voorkomen dat mijn linker- over mijn rechterbeen kruist om een spontane luxatie te vermijden. 

Na het ontbijt krijg ik het ene bezoek na het andere. Bovendien staat ook de telefoon niet stil en piept mijn gsm onophoudelijk. Het is duidelijk dat veel mensen graag willen weten hoe het met me gaat. 

Ik krijg een grondige schrobbeurt want ze zijn gisteren kwistig geweest met het geel/oranje ontsmettingsmiddel dus ik zie er een beetje uit als een wortel. Na de lichaamsverzorging komt de kinesist voor het eerst langs om wat bed-oefningen te doen. Ook de ergotherapeut komt al eens kijken en wat uitleg geven over hoe ik moet bewegen de komende weken. 
Iemand van de pijn-kliniek komt de morfinepomp bekijken en besluit dat die niet meer nodig is omdat ik er amper gebruik van maak. Alle baxters worden dus verwijderd en ik schakel nu over op orale pijnstillers. 
Daarna komen ze me halen voor een 'fotoshoot' om te bekijken of alles goed op zijn plaats zit. En overal heb ik hetzelfde gevoel: wat een vriendelijk en hartelijk personeel.

In de namiddag komt de prof met zijn gevolg nog eens langs om te melden dat alles prima op zijn plaats zit en ik al mag steunen op het geopereerde been. Ook weer een meevaller want de kans zat erin dat ik 6 weken moest rondhuppelen op twee krukken.

Rond 16u komt Bjorn toe en terwijl ik alweer het ene slaapje na het andere doe, geniet hij van de Tour de France. Door het afsluiten van de intraveneuze pijnstilling heb ik het in de vooravond heel lastig. De pijn is met momenten niet te harden dus ik vraag een extra pijnstiller. De Dafalgan van 1 gram neemt niet alles weg maar het lucht toch een beetje op.


Bjorn vertrekt rond 21u en ik kruip, alweer, maar vroeg onder de wol. Hopelijk voor een iets beter nacht dan de vorige!

18 juli - D-day!!

Het is nog geen 6u als ik gewekt word door de nachtverpleger. Ik douch met een ontsmettende zeep zodat ik zo weinig mogelijk vieze beestjes meeneem in het OK. Die zijn namelijk bijzonder gevaarlijk voor een prothese. Eender welke infectie kan zich op de prothese zetten en ervoor zorgen dat deze 'ziek' wordt en vervangen moet worden. 

Ik kom dus een beetje bordeaux uit de douche en doe de verplichte genante operatieschort aan. Dankzij de Xanax van gisterenavond ben ik nog behoorlijk suf en voor ik het weet ben ik onderweg naar het OK. Rond kwart voor 8 word ik de operatiezaal ingerold en 'mag' ik op de tafel gaan liggen. Ik krijg een infuus en word aan de hartslagmeter gelegd. De emoties laaien bij deze patient behoorlijk op op dit moment ('stel dat ik niet wakker word??') dus de anesthesist maant me aan om rustig in en uit te ademen want mijn hartslag gaat richting 150. Zijn goede raad helpt niet veel dus nadat prof. Scheerlinck helemaal ingepakt komt vertellen dat ze eraan gaan beginnen krijg ik via een injectie iets ingespoten waar ik 'licht' van word in mijn hoofd... en dan gaat het licht helemaal uit. 

Als ik terug wakker word is er bijzonder veel lawaai op de ontwaakzaal. Ze vertellen me dat de operatie tot 11h geduurd heeft en rond 12u30 bellen ze de gang dat ze me mogen komen ophalen maar het duurt nog 1,5 uur vooraleer er iemand is! Het lawaai wordt altijd maar erger, zeker wanneer een man wiens tenen geamputeerd zijn, aan één stuk door jammert. 
Ik ben heel blij wanneer ik de verpleegsters van mijn verdieping terug zie.

Net wanneer ik terug op de kamer ben geïnstalleerd komen Bjorn en papa toe. Die schrikken een beetje dat ik al terug ben. Tegen alle verwachtingen in, ben ik niet misselijk. Da's een meevaller. De morfinepomp wordt mij uitgelegd en die middag doe ik niet veel meer dan slapen. 


In de late namiddag komt prof. Scheerlinck nog langs om te vertellen dat de operatie zeer goed verlopen is. De heupkop zit een beetje dieper in het bekken, zodat de hefboom voor de spieren vergroot is. Verder hebben ze weinig botenten moeten gebruiken om de heupkom ronder te maken. Mijn benen zijn nu even lang gemaakt maar het zal me enkele maanden kosten om daaraan te wennen. Hoewel ze er geen perfecte heup van kunnen maken is hij heel tevreden met het resultaat.


Ik val die avond heel vroeg in slaap maar het wordt een bijzonder onrustige nacht... vanaf nu kan het alleen maar vooruit gaan!

17 juli 2012 - D-day -1

Bjorn doet de vroege zodat hij me straks naar het ziekenhuis kan brengen. De meisjes zijn nog in Destelbergen dus ik kan nog eens lang uitslapen... zalig!

Na het opruimen beneden (alle ongebruikte skispullen moeten terug op hun plaats) zit er dan toch niets anders op dan aan mijn eigen koffer te beginnen. Met enige tegenzin zoek ik de meest comfortabele kledij uit.

Rond 14h vertrekken Bjorn en ik richting Destelbergen om afscheid te nemen van de meisjes. Aangezien ze nog met hun middagdut bezig zijn, vertrekken we maar zonder afscheid maar net als we de oprit afrijden, komen ze allebei door de achterdeur piepen. Met een kleine krop in de keel geef ik eerst Axelle en daarna Céleste een dikke knuffel. Axelle heeft er weinig nood aan en wil zo snel mogelijk terug op opa's arm maar Céleste heeft meer moeite om me los te laten als we willen vertrekken. 


Ik zit zelf voor een laatste keer aan het stuur richting Brussel want dat mag de komende weken niet meer volgens het revalidatieboekje dat ik meekreeg. Gelukkig is er niet teveel file in Aalst en zijn we rond 15u30 in het ziekenhuis. Na de inschrijving verwijzen ze ons door naar de 5e verdieping, kamer 516.


Het is zowaar een 'room with a view'. Ik heb uitzicht over het Atomium, het stadhuis en de Grote Markt, de zendmast van de VRT, het torencomplex aan Brussel Zuid, het justitiepaleis en het koninklijk paleis, helemaal tot aan Koekelberg. Brussel ligt letterlijk aan mijn voeten. Gelukkig is het andere bed in de kamer niet bezet.


Na een bloedafname en het uitpakken van mijn koffer, krijg ik een avondmaal en testen Bjorn en ik de elektronica. Rond 21u volgt een eerder emotioneel afscheid. Ik sta er morgen als eerste op, wat betekent dat ik om 7u naar het OK word weg gebracht. Het heeft dus geen zin dat Bjorn morgenvroeg naar Brussel komt. Betrekkelijk zenuwachtig kruip ik vroeg onder de wol want ik vrees dat ik aan nachtrust zal moeten inboeten de komende dagen.


Morgen is D-day!!

16 juli 2012 - D-day -2

Papa is al vroeg op om te gaan werken, de meisjes slapen, net als op reis, tot 8u30! Zalig!

Na het ontbijt en een uitgebreide badsessie op maandagochtend trekken we naar de Ikea voor een paar kleine boodschappen. Omi vergezelt ons. Blijkbaar had de helft van de Vlamingen hetzelfde idee want het is er vreselijk druk! We besluiten om eerst van de Zweedse balletjes te smullen en pas dan de winkel in te trekken. Geen slecht idee zo blijkt later, als de rij voor het restaurant tot aan de liften komt!

We rushen ons door de winkel, ons ergerend aan slenterende mensen die het volledige gangpad versperren als ze hier of daar iets zien dat ze misschien, eventueel, zouden kunnen gebruiken!

In de namiddag staat er nog een uitstapje naar de Gentse Kinderfeesten op het programma. De dames zijn doodop nadien dus die gaan voor een powernap naar de Notaxlaan terwijl ik in Gent op zoek ga naar wat gepaste slaapkleedjes. 

Op mijn bucketlist is één item geschrapt, vorige week maakte ik voor de laatste keer een strandwandeling te paard (met dank aan Ellen en Anne voor de onvergetelijke dag!!). Een laatste ski-beurt hebben Bjorn en ik vanavond gepland.
Helaas blijkt de ski-piste wegens onvoorziene omstandigheden gesloten dus zakken we af naar de Groentenmarkt voor een regenachtig optreden, een lekkere Gentse Strop en een blij weerzien met heel wat bekenden. 

Een fijne afsluiter van een dagje "Genieten"! 

Nog 1 dag voor D-day!!

15 juli 2012 - D-day -3

Na een (te) korte nacht staan we rond 9 uur op want ook vandaag wordt een drukke dag... In de voormiddag de nodige boodschappen zodat er terug iets in de koelkast ligt en daarna naar de Suprabazar. Céleste's vriendinnetje Reine geeft een verjaardagsfeest en daar hebben we nog een pakje voor nodig!

Na een sandwich gaan beide dames een dutje doen. Axelle slaapt flink, Céleste vindt het leuker om haar benen vol te schrijven met een meegesmokkelde balpen. 

Als Céleste naar het verjaardagsfeestje is, haalt papa het grote bed van de zolder want op reis heeft Axelle toch wel bewezen dat ze daarin perfect kan slapen. Ik maak, voor de verandering, valiezen voor de dames. Vanavond komen omi, moeke en vake mosseltjes eten en dan kan ik de kleren van de meisjes al meegeven aan omi.

Na een gezellige avond én heel smakelijke mossels ben ik rond 21u toch weer uitgeteld en kan ik de zetel niet meer uit... nog 2 volle dagen voor D-day!

14 juli 2012 - D-day -4

Zaterdag 14 juli komen we rond 20u30 terug thuis na een weekje Dordogne (nota voor mezelf: dit is te kort, volgend jaar maken we daar twee weken van!)

 

Op een goed uur is de auto leeg gemaakt, de was gesorteerd en hebben de prinsessen een boterham en een fles melk achter de kiezen.Terwijl papa de dames in bed stopt, ruimt mama verder op en doet de ene was na de andere. 

Na nog een Belgisch frietje kruipen we rond 23u30 uitgeteld in onze (eigen) nest.

Nog 3 dagen voor D-day!