We zijn al vroeg uit de veren want ik moet al vroeg bij Bob zijn. Ik heb nog meer pijn rond mijn heup dan gisteren. Ik begin zelfs terug te manken!
Céleste en Axelle gaan mee want die willen heel graag nog eens bij omi en opa gaan spelen die momenteel weer eventjes in Destelbergen wonen.
Bob kan me gelukkig gerust stellen. Ik heb de spieren wat overbelast, vooral door de trappen op de set. Dat belooft voor als ik terug aan het werk ga!
De oefeningen gaan helemaal niet vooruit en ik voel dat mijn spieren heel moe zijn en trillen bij de minste inspanning.
Na de sessie spring ik nog eens binnen bij Evelyn en Pieter om kleine Elliott te bewonderen. Nadien zet ik mijn tocht verder, op zoek naar een boekentas. Na veel getwijfel of ik al dan niet voor een trolley ga (ik moet dit jaar veel meer trappen doen dan vorig jaar en die trolleys wegen sowieso meer), kies ik toch maar weer voor wieltjes.
's Namiddags worden er een aantal klusjes gedaan en rond 17u zijn de kindjes terug thuis. Céleste wilde helemaal nog niet naar huis, Axelle is meer een huismus en is blij terug thuis te zijn.
Een half uurtje later komen Carmen, Dimitri en hun kids langs voor een ziekenbezoek. Het wordt een heel gezellige avond en ook de kindjes amuseren zich rot tesamen.
Na het avondeten en -ritueel (ik heb me voorgenomen om elke avond een verhaaltje voor te lezen en dat lukt tot nog toe) is het tijd voor de zetel.
De pijn van vandaag doet me toch weer wat twijfelen... zal het lukken om over een week terug te gaan werken??
De bezorgdheid blijft toch de kop op steken.
Slaapwel x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten