Axelle heeft vandaag weer geen geduld... het wekkertje met het konijntje krijgt geen kans om af te gaan. Wie tips heeft om ervoor te zorgen dat ze niet begint te roepen van zodra ze haar ogen open doet mag die steeds doorgeven!
Na het ontbijt fietst papa met de meisjes naar school. Axelle wil absoluut ook zelf fietsen maar al snel gaat het maar moeizaam vooruit.
Ik vertrek terug naar Destelbergen voor een kiné-sessie die deze keer gelukkig vlot gaat. Bob is onder de indruk van sommige oefeningen die ik kan, vooral dan over de potentie van mijn spieren.
Ik ben helaas geen type dat snel content is dus voor mijn part is er nog heel wat werk aan de winkel! Springen op mijn linkerbeen bijvoorbeeld gaat nog niet goed en ook het aandoen van mijn schoenen en sokken blijft stroef gaan.
Na Bob is het Colruyt-tijd... in Sint-Amandsberg dus dat duurt wat langer want ik ben de indeling niet gewend. Gelukkig raak ik toch tegen 12u terug thuis. De rijst met kip gaat goed binnen en de meisjes zien het, ondanks hun korte dut van gisteren, zitten om terug naar school te gaan.
Na de middag krijg ik een bezoekje van collega's van het 'feestcomité' van de school. De attentie doet deugd en de babbel ook! Bjorn gaat intussen mijn autootje nog wat meer pimpen met nieuwe velgen... aangezien we maar één auto meer gebruiken mag er ééntje verkocht worden maar die moet natuurlijk wel op punt staan.
Mijn polo'tje, dat eigenlijk nog perfect rijdt, mag dus weg. Wie een goede tweedehandswagen wil, mag altijd eens komen kijken.
Intussen kijken we ook uit voor een nieuwe familieauto want Bjorn zijn bakske is met zijn bijna 300 000 km ook aan zijn laatste jaar bezig, vrezen we.
De meisjes komen thuis met genoeg geweld maar het stoort me vandaag nog meer dat de avond zo snel valt. Ik neem Céleste nog even mee naar de bib op zoek naar een leesboekje want sedert de herfstvakantie lukt het om korte woordjes te lezen. Koningsdag vandaag.. dus een gesloten bib! Morgen meer geluk?
Intussen zit ik paraat voor een nieuwe aflevering van 'ik leef verder'. Heel aangrijpend en niet vergelijkbaar maar met momenten toch wat herkenbaar. Laetithia's verhaal grijpt naar de keel maar dankzij het www kom ik te weten dat ze gelukkig toch nog een set longen kreeg en nog leeft. Een positief programma maar ik vermoed dat de verhalen van mensen die tevergeefs hebben gewacht minder aan bod komen. Hoedanook mogen ze van mij nog alles gebruiken na mijn komen te gaan.
Morgen een dagje naar school om materiaal te halen en 's avonds een tupperware-avondje! Sweet dreams x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten